بانک انگلیس
بانک انگلیس (Bank of England)
بانک مرکزی بریتانیای کبیر در لندن. در ژوئیۀ ۱۶۹۴ با سرمایۀ ۱.۲میلیون لیرۀ انگلیس رسماً تشکیل شد. این بانک، در مقابل وام دادن تمامی سرمایه‌اش به دولت، حق انتشار اسکناس و انجام انحصاری معاملات بزرگ در انگلیس را به‌دست آورد. بانک انگلیس از ابتدا کارگزار دولت بود. در ۱۸۴۴، این بانک به دو قسمت نشر اسکناس و خدمات بانکی تقسیم شد. قسمت نشر در چارچوب ضوابطی دقیق اجازه یافت به پشتوانۀ اوراق بهادار دولتی، اسکناس منتشر کند. به‌تدریج، حق انتشار اسکناس، که زمانی در اختیار چند بانک انگلیسی بود، به انحصار بانک انگلیس درآمد. در قسمت خدمات بانکی، بانک انگلیس با دیگر بانک‌های تضامنی تفاوت دارد، زیرا تنها مشتری این بانک دولت است که ضمناً وظیفۀ خزانه‌داری پولی انگلیس را نیز برعهده دارد. بانک انگلیس، که ۲۵۲ سال صاحبانی خصوصی داشت، در مارس ۱۹۴۶ به تملک دولت درآمد و سهام سرمایۀ آن در اختیار خزانه‌داری قرار گرفت. ادارۀ بانک بر عهدۀ یک رئیس، یک معاون و مدیر است که همگی منتخب پادشاه‌اند. بانک انگلیس، در مقام بانک مرکزی کشور، در مقایسه با بانک‌های مشابه مثل بانک فدرال آلمان[۱] و نظام فدرال رزرو ایالات متحده[۲]، استقلال کمتری دارد. در سال‌های میانی دهۀ ۱۹۹۰ برای بهبود اعتبار بانک، که عاملی مؤثر در مبارزه با تورّم به‌شمار می‌رفت، تغییراتی در بانک صورت گرفت. وزیر دارایی دولت کارگری[۳] در مه ۱۹۹۷ به بانک انگلیس استقلال عمل داد تا مسئولیت تعیین نرخ پایۀ بهرۀ بانکی را منحصراً در کشور عهده‌دار شود.