دوربین دوچشمی
دوربین دوچشمی (binoculars)
وسیله‌ای اُپتیکی برای رؤیت اجسام دور. از دو تلسکوپ کوچک تشکیل شده است که هم‌زمان با پیچ خروسکی کانونی، و معمولاً به‌صورت مستقل برای هر دو چشم تنظیم می‌شوند. هر تلسکوپ به یک عدسی واگرای[۱] کوچک، با نام چشمی[۲]، و یک عدسی بزرگ همگرا[۳]، با نام عدسی شیئی[۴] یا شیئی[۵]، مجهز است. در هر تلسکوپ، معمولاً از دو منشور برای برگرداندن مسیر نور استفاده می‌کنند. به این ترتیب، اثر وارونه‌شدن تصویر فراهم‌آمده از شیئیِ همگرا خنثی، و امکان کوچک‌ترشدن دوربین دوچشمی فراهم می‌شود. درک از عمق با افزایش فاصلۀ بین اجسام مورد مشاهده افزایش می‌یابد. دوربین دوچشمی کوچک[۶]، که در سالن‌های اُپرا و تئاتر به‌کار می‌رود، دوربین دوچشمی ساده‌ای با عدسی‌های ارزان است که میدان دید محدودی فراهم می‌آورد و درشت‌نمایی آن اندک است. دوربین‌های دوچشمی منشوردار درشت‌نمایی بیشتر و میدان دید وسیع‌تری به‌دست می‌دهند. دوربین‌های دوچشمی را براساس قابلیت درشت‌نمایی[۷] و توان گردآوری نور دسته‌بندی می‌کنند و این قابلیت را به‌صورت ۳۰×۶، ۵۰×۷ یا ۳۰×۸ نشان می‌دهند. عدد نخست نشان‌دهندۀ درشت‌نمایی و عدد دورقمی دوم قطر عدسی شیئی، برحسب میلی‌متر، است. هرچه درشت‌نمایی بیشتر و عدسی شیئی بزرگ‌تر باشد، دوربین‌های دوچشمی سنگین‌تر می‌شوند و لازم است از تکیه‌گاه ثابتی برای کار با آن‌ها استفاده کرد. هنگامی‌که دید سه‌بُعدی[۸] اهمیت نداشته باشد، نیمی از یک دوربین دوچشمی منشوردار کاربرد دارد.