ایالت ملی سیاهان
ایالت ملی سیاهان Black National State
منطقه‌ای در جمهوری افریقای جنوبی که، براساس سیاست تبعیض نژادی، از 1971 تا 1994 برای توسعه به سمت خودگردانی سیاهان افریقایی نادیده گرفته شده بود. تا پیش از سال 1980 این مناطق به «مناطق سیاه‌پوست‌نشین[۱]» یا «بانتوستان[۲]» معروف بودند. این مناطق، که کمتر از 14 درصد خاک کشور را دربر می‌گرفتند، معمولاً در نواحی خشک و بی‌باران قرار داشتند (هرچند برخی از آن‌ها از منابع کانی سرشاری برخوردار بودند) و غالباً به‌صورت پراکنده و از هم دورافتاده‌ای بودند. این موقعیت سبب می‌شد که مناطق یادشده برای کشاورزی نامناسب باشند و احتمال تبدیل آن‌ها به واحدهای اقتصادی سودآور ناچیز باشد. مناطقی که به استقلال صوری دست یافتند عبارت بودند از ترانسکی[۳] در 1976، بوفوتاتسوانا[۴] در 1977، وندا در 1979، و سیسکی[۵] در 1981. استقلال این مناطق در بیرون از افریقای جنوبی به رسمیت شناخته نشد زیرا مبنای شکل‌گیری آن‌ها بر تفاوت نژادی استوار بود. درگیری‌های خشونت‌بار موجب شد که حکومت‌های سیسکی و وندا[۶] در سال 1990 سقوط کنند و ادغام دوبارۀ این مناطق در دل افریقای جنوبی در هر چهار ایالت مستقل یادشده درخواست شود. در مارس 1994، در پی خیزش مردم بوفوتاتوسوانا، این ایالت به افریقای جنوبی منضم شد. الغای «قوانین ارضی[۷]» و «قوانین مناطق گروهی[۸]» در سال 1991 نویدبخش تغییر فزایندۀ موقعیت ایالت‌های ملی سیاهان بود. به موجب قانون اساسی غیرنژادی افریقای جنوبی، که از آوریل 1994 به مورد اجرا گذاشته شد، این ایالت‌ها به صورت بخشی از ساختار استانی این جمهوری درآمدند و از اختیارات قانون‌گذاری و اجرایی تضمین‌شده‌ای برخوردار شدند.