بلر، تونی (۱۹۵۳)
| تونی بلر Tony Blair | |
|---|---|
| زادروز |
ادینبورگ ۱۹۵۳ م |
| ملیت | انگلیسی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دانشکده فتیس و دانشگاه آکسفورد |
| شغل و تخصص اصلی | سیاستمدار |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
بِلِر، تونی (۱۹۵۳)(Blair, Tony)
(نام اصلی: آنتونی چارلز لینتون) سیاستمدار انگلیسی، متولد ادینبورگ[۱]اسکاتلند، از ۱۹۹۴ رهبر حزب کارگر و از ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۷ نخست‌وزیر انگلستان. بلر که به‌شیوۀ جان اسمیت[۲]، از نخست‌وزیران پیشین انگلستان، میانه‌رو بود، در ژوئیۀ ۱۹۹۴ در نخستین انتخابات کاملاً دموکراتیک درون‌حزبی با اکثریتی چشمگیر در مقام جوان‌ترین رهبر حزب کارگر انتخاب شد. در ۱۹۹۵، منشور جدید حزب کارگر را، مبنی بر دور‌کردن این حزب از مبنای سوسیالیستی سنّتی خود و ترویج ارزش‌های بازار اجتماعی، به اعضای این حزب قبولاند. بلر و حزب کارگر در انتخابات سراسری ۱۹۹۷ با احراز اکثریتی متشکل از ۱۷۹ کرسی پارلمان پیروزی قاطع و غیرمنتظره‌ای به‌دست آوردند. او در نخستین سال نخست‌وزیری‌اش به‌سبب ابتکارات مهمی چون واگذاری قدرت به اسکاتلند و ویلز و عقد موافقت‌نامۀ صلح با ایرلند شمالی محبوبیت بالایی نزد مردم داشت. بلر در دانشکده فِتیس[۳] و دانشگاه آکسفورد تحصیل کرد. در ۱۹۷۶ به عضویت کانون وکلای انگلستان درآمد و، پیش از ورود به مجلس عوام[۴] در ۱۹۸۳ در مقام نمایندۀ حوزۀ انتخابیۀ دارِم[۵] در سجفیلد[۶]، مدتی به کار وکالت مشغول بود. در ۱۹۸۸ به عضویت کابینۀ اقلیت حزب کارگر برگزیده شد و نظارت بر فعالیت‌های وزارت انرژی برعهدۀ او بود. از ۱۹۹۱ در کابینۀ اقلیت مسئول نظارت بر امر اشتغال، و از ۱۹۹۲ مسئول نظارت بر وزارت کشور بود. بلر، مانند جان اسمیت، با هیچ دستۀ خاصی در درون حزب کارگر متحد نشد و، با فرق‌گذاشتن میان سوسیالیسم آکادمیک و اخلاقی[۷]، توانست نظر مساعد بیشتر دسته‌های درون این حزب، جز چپ‌گرایان افراطی، را جلب کند. از آثار اوست: بریتانیای نو: دیدگاه من دربارۀ کشوری جوان[۸] (۱۹۹۶). وی به‌دنبال جنگ عراق و اعتراضات مردم انگلیس در ۲۰۰۷ ناچار به کناره‌گیری از قدرت شد.