برگزیت
(brexit)
خروج بریتانیا ار اتحادیه‌ی اروپا که به اختصار، برگزیت خوانده می‌شود. در همه‌پرسی گسترده‌ی بریتانیا در سال 2016، بیش از هفده میلیون نفر به جدایی بریتانیا از اتحادیه‌ی اروپا رأی دادند. این در حالی است که شمار موافقان ماندن در اتحادیه بیش از شانزده میلیون نفر بود. بعد از نتیجه‌ی این همه‌پرسی، دیوید کامرون[۱] نخست‌ویز وقت که از مدافعان ماندن در اتحادیه به شمار می‌رفت، از سمت خود استعفا داد و ترزا_می به نخست‌وزیری رسید.
بر اساس ماده‌ی پنجاه پیمان لیسبون، به کشوری که قصد خروج از اتحادیه‌ی اروپا را دارد دو سال فرصت داده خواهد شد تا طی این مدت روند خروج خود از اتحادیه، تغییرات احتمالی در ارتباط دیپلماتیک با کشورهای دیگر و همچنین چگونگی تردد شهروندان این کشورها را مشخص کند. بریتانیا اعلام کرد که روند خروج خود از اتحادیه‌ی اروپا را از مارس 2017 آغاز می‌کند و تا حداکثر مارس 2019 به پایان می‌رساند. بنا بر معاهده‌ی لیسبون، طی این دو سال بریتانیا ملزم به رعایت تعهدات پیشین خود در مقام عضوی از اتحادیه‌ی اروپا باقی خواهد ماند.
برگزیت با واکنش منفی سیاست‌مداران میانه‌رویی چون آنگلا مرکل[۲] یا باراک اوباما مواجه شد و از سوی دیگر، حمایت دونالد_ترامپ و میهن پرستان افراطی کشورهای دیگر نظیر فرانسه و هلند را به همراه داشت که خواستار برگزاری همه‌پرسی مشابهی در کشورهای خود شدند. علاوه بر این، به دنبال برگزیت ارزش پوند به شکل محسوسی کاهش یافت و به رقمی رسید که از سال 1985 بی سابقه بود. همچنین، نگرانی‌های عمیقی نسبت به چگونگی وضعیت اتحادیه‌ی اروپا، نوسان‌های ارزش یورو و پوند به عنوان دو ارز مهم جهانی و حتی کاهش احتمالاً دو درصدی رشد اقتصادی جهان به دلیل تصمیم بریتانیا مبنی بر خروج از اتحادیه‌ی اروپا وجود دارد.