ساحت پشت محراب
ساحَت پشت محراب (chancel)
در معماری، بخش شرقی کلیسای مسیحی که جایگاه همسرایان[۱] و جایگاه کشیش در آن قرار دارد، و قبلاً بهوسیلۀ شباک یا نرده از شبستان[۲] کلیسا جدا میشد. در بعضی از کلیساهای قرون وسطا[۳]، این شباک بسیار مرتفع بود، بهطوری که عبادتکنندگان را کاملاً جدا میکرد. صندلیهای گروه همسرایان و نیمکت کشیش در ساحت پشت محراب واقع است، و محراب یا میز عشای ربانی بر سکویی برجسته در انتهای این فضا قرار دارد. اغلب ساحت پشت محراب را با «جایگاه همسرایان» مترادف میگیرند؛ آن را «ساحت دور محراب[۴]» یا «خدمتگاه کشیشان[۵]» نیز مینامند. ریشۀ این اصطلاح به اوایل قرون وسطا میرسد، در آن زمان ساحت پشت محراب از تراز شبستان بالاتر بود و بهوسیلۀ پردۀ شمایل عیسی از آن جدا میشد. این پرده، جداکنندۀ متخلخلی بود که صحنۀ تصلیب مسیح[۶] را نمایش میداد.