ریخته گری مومی
ریخته‌گری مومی (cire perdue)
روشی در ریخته‌گری مفرغ[۱]. نخست نمونۀ مومی مجسمه ساخته می‌شود، سپس در قالبی از جنس گچ و خاک سفالگری محصور می‌گردد، و سوراخی کوچک در کف این قالب تعبیه می‌شود. آنگاه قالب را حرارت می‌دهند. در اثر حرارت، موم ذوب‌‌شده از سوراخ کف خارج می‌شود و مخلوط گچ[۲] و خاک سفالگری[۳]، قالبی سخت را پدید می‌آورد. مفرغ مذاب را به درون این قالب می‌ریزند و پس از سردشدن، قالب گچی را می‌شکنند. حاصل کار، مجسمۀ مفرغی یکپارچه‌ای است که دقیقاً مشابه اصل مومی و واجد همۀ جزئیات آن است. چنانچه مجسمۀ مومی اولیه، به‌صورت لایۀ نازکی از موم به دور هسته‌ای از گِل نسوز[۴] ساخته شود، به مجسمۀ مفرغی توخالی می‌توان دست یافت که هم صرفه‌جویی در مصرف مفرغ است و هم از وزن مجسمه می‌کاهد. کهن‌ترین نمونه‌های این روش ریخته‌گری، به حدود ۳۰۰۰پ‌م برمی‌گردد، که در مصر و اور[۵] (بین‌النهرین[۶]) به‌دست آمده‌اند.