جنگ داخلی امریکا
جنگ داخلی امریکا (Civil War, American)
(یا: جنگ انفصال؛ جنگ ایالات[۱]) جنگ بین ایالت‌های جنوبی[۲] و ایالات شمالی[۳] (۱۸۶۱ـ۱۸۶۵). ایالات جنوبی خواهان حفظ برخی حقوق ایالت‌ها، به‌ویژه، حق تصمیم‌گیری دربارۀ قانون ایالتی نهاد برده‌داری بودند و ادعا می‌کردند حق جدایی از اتحادیه را دارند؛ ولی هدف اصلی ایالت‌های شمالی حفظ اتحادیه بود، و آزادی بردگان (اعلام‌شده در ۱۸۶۳) در درجۀ دوم اهمیت قرار داشت. نیروهای شورشی جنوب در ۱۲ آوریل ۱۸۶۱، فورت سامتر[۴]، واقع در کارولینای جنوبی[۵]، را گلوله‌باران، و ۳۴ ساعت بعد آن را محاصره کردند. با سقوط فورت سامتر، جنگ داخلی[۶] آغاز شد. نخستین نبرد واقعی بول ران[۷]، ۲۱ ژوئیه ۱۸۶۱، بین ارتش اتحادیه به فرماندهی اروین مکداوئل[۸] و ایالات مؤتلفه به رهبری پی جی تی بورگارد[۹] و جوزف ای جانستون[۱۰] درگرفت. لینکلن که تا آن زمان تنها برای حفظ اتحادیه تلاش می‌کرد، و از ترس دورکردن دموکرات‌های شمال و ایالات مرزی، مسئلۀ برده‌داری را مسکوت گذاشته بود، در ۲۲ سپتامبر ۱۸۶۲، اعلامیۀ آزادی بردگان را صادر کرد. موفقیت ژنرال گرانت در مقام فرماندهی کل قوا در اواخر ۱۸۶۳ سبب شد لینکلن، در فوریۀ ۱۸۶۴ او را با درجۀ سپهبدی، فرمانده همۀ ارتش‌های فدرال کند. با تصرف ویلمینگتون، واقع در کارولینای شمالی، (ژانویه ۱۸۶۵)، آخرین بندر ائتلافیه جنوب بسته شد و نیروهای اتحادیه، پترزبورگ[۱۱] را در آوریل ۱۸۶۵ تصرف کردند و در ۳ آوریل وارد ریچموند شدند. ژنرال لی فرمانده جنوب تحت محاصرۀ کامل درآمد و در ۹ آوریل در اپومتکس کورت‌هاوس[۱۲] تسلیم شد. پنج روز پس از تسلیم لی، جان ویلکس بوت[۱۳] بازیگر، از طرفداران ائتلافیه، لینکلن را به‌قتل رساند. در جنگ داخلی، که به قیمت گزافی تمام شد، بیش از ۶۲۰هزار نفر جان باختند، و ده‌ها هزار سرباز برای همیشه سلامت خود را از دست دادند. بدهی اتحادیه به ۳میلیارد دلار رسید؛ هزینۀ ائتلافیه هرگز به درستی برآورد نشد. به‌رغم همۀ این‌ها، شمال قدرتمندتر از هر زمان بود، به عبارت دیگر جنوب به ویرانه تبدیل شده بود.