شورامحوری کاتولیک
شورامحوری کاتولیک (Conciliar Movement)
(یا: نهضت شوراگرایی) حرکتی در تاریخ کلیسای مسیحی، در قرن ۱۵م، درپی شقاق کبیر و اصلاح کلیسا، به‌قصد تثبیت تفوق شوراهای دینی بر پاپ‌ها. این شوراها در پیزا (۱۴۰۹)، کنستانس (۱۴۱۴ـ۱۴۱۸)، پاویا ـ سینا (۱۴۲۳ـ۱۴۲۴)، بال (۱۴۳۱ـ۱۴۴۹) و فرارا ـ فلورانس ـ رم (۱۴۳۸ـ۱۴۴۷) برپا شدند. پس از خلع ضد پاپ یوهانس بیست‌وسوم (۱۴۱۰ـ۱۴۱۵)، گرگوریوس دوازدهم، ضد پاپ منتخب شورا در آوینیون (۱۴۰۶ـ۱۴۱۵) و ضد پاپ بندیکتوس سیزدهم (۱۳۹۴ـ۱۴۲۳) که خود جانشین ضد پاپ کلمنتوس شده بود، شورای کنستانس مارتینوس پنجم را به مقام پاپی برگزید (۱۴۱۷ـ۱۴۳۱) و او نظریۀ شورامحوری را محکوم و قدرت پاپی را اعاده کرد. در این هنگام شقاق کبیر به پایان رسید و این نهضت دچار تشتت شد و همین امر به پاپ ائوگینوس چهارم (۱۴۳۱ـ۱۴۴۷) امکان داد تا بار دیگر کلیسا را متحد کند و تفوق پاپ‌ها را بازگرداند.