کنگره ایالات متحده امریکا
کُنگرۀ ایالات متّحدۀ امریکا (Congress of the United States)
قوّه مقننۀ دولت فدرال ایالات متحده امریکا در ۱۷۸۹ با اصل اول قانون اساسی ایالات متحده[۱]، که شرایط عضویت و حدود اختیارات آن را مشخص کرد، نهادینه شد. کنگره از دو مجلسِ سنا[۲] و نمایندگان[۳] تشکیل شده است. سناتورهای سنا، دو تن از هر ایالت برای دوره‌ای شش‌ساله، تا ۱۹۱۳ از سوی مجالس ایالتی انتخاب می‌شدند و از آن سال، با تصویب هفدهمین اصلاحیه[۴]، انتخاب آنان با رأی مستقیم مردم صورت گرفته است. در واقع، بیشتر ایالت‌ها این اصلاحیه را از طریق انتخابات مقدماتی[۵] به‌اجرا درآورده بودند. دوره یک‌‌سوم سناتورها هر دو سال پایان می‌یابد. یک سناتور باید حداقل دارای ۳۰ سال سن، شهروند امریکا، و به‌مدت ۹ سال مدام ساکن ایالتی باشد که از آن انتخاب می‌شود. ریاست سنا برعهدۀ معاون رئیس‌جمهور است که در مباحث شرکت نمی‌کند و فقط در صورتی‌که آرای موافق و مخالف لایحه‌ای مساوی باشد رأی می‌دهد؛ در غیاب او ریاست سنا برعهدۀ رئیس موقت انتخابی سناست. اعضای مجلس نمایندگان برحسب جمعیت هر ایالت در سرشماری فدرال، انتخاب می‌شوند. هر ایالت حداقل دارای یک نماینده است. ایالت‌های آلاسکا، دلاوِر[۶]، مونتانا[۷]، داکوتای شمالی[۸]، داکوتای جنوبی[۹]، ورمانت[۱۰] و وایومینگ[۱۱] بنا‌به سرشماری ۱۹۹۰ فقط می‌توانند یک نماینده داشته باشند. نمایندگان برای دوره‌ای دوساله انتخاب می‌شوند و باید دارای حداقل ۲۵ سال سن باشند. پوئرتو ریکو[۱۲] دارای یک نماینده بدون حق رأی است و از بخشِ کلمبیا[۱۳]، ساموآی امریکا[۱۴]، گوام[۱۵] و جزایر ویرجین[۱۶] یک نماینده به مجلس راه می‌یابد. نمایندگان رئیس مجلس را برمی‌گزینند. بیشتر اختیارات رئیس مجلس در ۱۹۱۰ به کمیته‌ها واگذار شد. مهم‌ترین مسئولیت کنگره تصویب قوانین کشور است. در هر دو مجلس وظیفۀ آماده‌سازی و بررسی قوانین را کمیته‌های دایمی برعهده دارند، و علاوه‌بر آن در هر مجلس کمیته‌های ویژه و مشترک با اعضای دو مجلس وجود دارند. هر دو مجلس در تصویب قوانین از حقوق برابر برخوردارند، اما لوایح مالیاتی باید ابتدا در مجلس نمایندگان مطرح شود. لوایح، پس از تصویب دو مجلس، باید طی ده روز به امضای رئیس‌جمهور برسند. اگر رئیس‌جمهور لایحه را امضا و ردّ نکند آن لایحه به‌طور خودکار جنبۀ قانونی به‌خود می‌گیرد. اما در صورتی‌که لایحه را رد کند، لایحه با تصویب اکثریتِ دوسوم هر مجلس به‌صورت قانون درمی‌آید. قانون اساسی، اجلاس مشترک سالانۀ منظم کنگره را پیش‌بینی کرده است که پس از تصویب اصلاحیۀ بیستم[۱۷] در ۱۹۳۳، این نشست در سوم ژانویۀ هرسال برپا می‌شود. فقط مجلس نمایندگان حق استیضاح رئیس‌جمهور یا دیگر مقام‌های فدرال را دارد، و سنا فقط استیضاح‌شدگان را محاکمه می‌کند. سنا باید همۀ لوایح را با دوسوم آرا تصویب کند. همۀ انتصابات مهم از سوی رئیس‌جمهور، مانند اعضای دولت، قضات دادگاه‌های فدرال و فرماندهان ارشد نیروهای مسلح نیز باید به تأیید سنا برسند. به‌همین سبب، سنا از قدرت بیشتری نسبت به مجلس نمایندگان برخوردار است.