قانون غلات
قانون غَلّات (Corn Laws)
با آن‌که پیشینۀ قانون غلات به قرن ۱۲م برمی‌گردد، اما در ۱۸۱۵ بود که این قانون اهمیت یافت. پس از جنگ‌های ناپلئونی[۱]، زمین‌داران و تولیدکنندگان محصولات کشاورزی، که با رکود رو‌به‌رو شده بودند، برای جلوگیری از سقوط قیمتِ تولیدات کشاورزی با استفاده از نفوذ و قدرت سیاسی در پارلمان، قانون غلات ۱۸۱۵ را به‌تصویب رساندند. براساس این قانون، ورود غلات از خارج از کشور تا زمانی که قیمت گندمِ تولید‌شده در انگلستان به رقم ازپیش‌تعیین‌شده‌ای نرسیده بود، ممنوع اعلام شد. قانون غلات تا حدودی در تثبیت قیمت‌ها و پاسداری از منافع کشاورزان انگلیسی در مقابل رقبای خارجی موفق بود، اما ادامۀ حمایت از تولیدات کشاورزی داخلی سبب شد تا قیمت نان در انگلستان به‌شدت افزایش یابد و به اقشار فقیر فشار وارد شود. در این میان، صاحبان صنایع نیز به قانون غلات اعتراض کردند و آن را باعث افزایش دستمزد کارگران و بالارفتن قیمت کالاهای صنعتی و درنتیجه کاهش قدرت رقابت کالاهای انگلیسی در بازارهای جهانی دانستند. سرانجام با شدت‌یافتن مخالفت با قانون غلات و همچنین قحطی سیب‌زمینی[۲] در ایرلند، این قانون در ۱۸۴۶ در زمان نخست‌وزیری رابرت پیل[۳] لغو شد.