شورای اتحادیه اروپا
شورای اتحادیۀ اروپا (Council of the European Union)
شورای اتحادیه اروپا | |
---|---|
نام فارسی | شورای اتحادیه اروپا |
نوع کاربری | هییت اصلی تصمیم گیری و قانون گذاری اتحادیه اروپا |
نام لاتین | Council of the European Union |
نام های دیگر | شورای وزیران سابق |
روسا | پانزده کشور عضو به نوبت ریاست آن را به عهده می گیرند |
اعضا | پانزده کشور |
علت تاسیس / تشکیل | تعیین اهداف اتحادیه اروپا و هماهنگ کردن سیاست های ملی کشورهای عضو، حل و فصل اختلاف ها با کمیسیون اروپا و پارلمان اروپا، و انعقاد قراردادهای بین المللی به نمایندگی از اتحادیه اروپا |
گروه مقاله | مدیریت و سازمانهای بین المللی |
(شورای وزیران سابق) هیئت اصلی تصمیمگیری و قانونگذاری اتحادیۀ اروپا. کشورهای عضو، بنابر موضوعهای مورد بررسی، دارای نمایندگانی در سطح وزیر در شورا (مانند کشاورزی، محیط زیست، آموزش و پرورش و غیره) هستند. ریاست شورا در هر دوره ششماهه تغییر میکند و پانزده کشور عضو به نوبت ریاست آن را به عهده میگیرند. این شورا اهداف اتحادیۀ اروپا را تعیین و سیاستهای ملی کشورهای عضو را هماهنگ میکند، به حل و فصل اختلافها با کمیسیون اروپا[۱] و پارلمان اروپا[۲] میپردازد، و به نمایندگی از اتحادیۀ اروپا قراردادهای بینالمللی را منعقد میکند. مجموعه قوانینِ جامعۀ اروپا را این شورا بهتنهایی یا به اتفاق پارلمان اروپا براساس رویۀ تصمیمگیری مشترک به تصویب میرساند. این قوانین ممکن است بهشکل «تصمیمات»، «دستورالعملها»، و یا «مقرراتِ» لازمالاجرا به تصویب برسد. در جلسههای شورا، هر کشور عضو میتواند در مورد قوانین پیشنهادی کمیسیون اروپایی رأی دهد. در برخی موارد مهّم مانند برقراری مالیات و یا تأمین اجتماعی، تصمیمات شورا باید بهاتفاق آراء اتخاذ شود. تعداد آراء به نسبت جمعیت هر کشور تعیین شده است. این نسبت در ۲۰۰۱ معادل دَه رأی برای آلمان، فرانسه، انگلستان، و ایتالیا، هشت رأی برای اسپانیا، پنج رأی برای بلژیک، یونان، هلند، و پرتغال؛ چهار رأی برای اتریش و سوئد، سه رأی برای دانمارک، فنلاند، و جمهوری ایرلند، و دو رأی برای لوکزامبورگ بود. رأیگیری به اکثریت مشروط، براساس قانون اروپای واحد[۳] (۱۹۸۶) و پیمان آمستردام[۴] (۱۹۹۷) به حیطههای گستردهتر سیاسی تسری پیدا کرد و با لازمالاجرا شدن پیمان نیس[۵] (۲۰۰۰)، اصلاحیههای دیگری بر آن افزوده شد.