دراکمان، هولگر (۱۸۴۶ـ۱۹۰۸)

دراکْمان، هولْگِر (۱۸۴۶ـ۱۹۰۸)(Drachmann, Holger)

دراکْمان، هولْگِر

شاعر و رمان‌نویس دانمارکی. بهترین اثر دراکمان اشعار غنایی اوست، که غالباً به یکی از عاشقانش اهداء شده است. نخستین دفتر شعرش، اشعار، را در ۱۸۷۲ منتشر کرد. نغمه‌های خاموش (۱۸۷۵) و کتاب ترانه‌ها (۱۸۸۹) از اشعار بعدی اوست. رمان‌ها و داستان‌های بسیاری دربارۀ سفرهایش و نیز چند ملودرام نوشت. دراکمان در کپنهاگ زاده شد. ابتدا نقاش، به‌ویژه تصویرگر مناظر دریا بود و در آثار مکتوبش همواره به این موضوع بازمی‌گشت. به مسائل اجتماعی علاقه‌مند بود و به نهضت تندرو ادبی جدیدی به رهبری گئورگ براندس پیوست؛ اشعار نیز مبیّن دیدگاه‌های اجتماعی اوست. دفترهای شعرش، مثل نغمه‌های خاموش؛ ترانه‌های دریاکنار (۱۸۷۷)؛ ونیز (۱۸۷۷)؛ و علف‌ها و گل‌های سرخ (۱۸۷۹)، موقعیت او را در مقام بزرگ‌ترین شاعر نهضت شعر جدید دانمارک تثبیت کرد. رمان‌های دراکمان غالباً زندگی‌نامه‌ای و شخصیت‌های آن‌ها بیشتر هنرمند یا نویسنده‌اند، که قسم‌خورده (۱۸۹۰) ازجملۀ آن‌هاست و مهم‌ترین رمانش محسوب می‌شود. از نمایش‌نامه‌های او نیز فانتزی روزی روزگاری (۱۸۸۵) مشهور است.

  

---