تک گویی نمایشی

تَک‌گوییِ نمایشی (dramatic monologue)

گونه‌ای ادبی معمولاً در قالب شعر که شرح گفتار یک شخصیت واحد است و افکار و منش و موقعیت او را برای خواننده آشکار می‌سازد. از حدیث نفس یا تک‌گویی در تئاتر مایه گرفته است، و از قالب‌های شعری رایج در قرن ۱۹ بود. «آخرین دوشس من» (۱۸۴۲) از رابرت براونینگ، و «آواز عاشقانۀ جِی آلفرد پروفراک» (۱۹۱۷) اثر تی اس الیوت دو نمونه از آن‌اند.

 

---