ویلسون، ادموند (۱۸۹۵ـ۱۹۷۲)
ویلْسون، اِدْموند (۱۸۹۵ـ۱۹۷۲)(Wilson, Edmund)
منتقد و نویسندۀ امریکایی. از سرشناس‌ترین منتقدان اجتماعی و ادبی قرن ۲۰ و سردبیر مجلات وَنیتی فِر[۱] (۱۹۲۰ـ۱۹۲۱)، نیوریپابلیک[۲] (۱۹۲۶ـ۱۹۳۱) و نیویورکر[۳] (۱۹۴۴ـ ۱۹۴۸) بود. از پرتأثیرترین آثار اوست: دژِ آکسل[۴] (۱۹۳۱)، که پژوهشی است در نمادگرایی، و زخم و کمان[۵] (۱۹۴۱) که پژوهشی دربارۀ رابطۀ روان‌پریشی و خلاقیت است. ویلسون در ردبنک[۶] نیوجرسی[۷] به‌دنیا آمد و در ۱۹۱۶ از دانشگاه پرینستون[۸] فارغ‌التحصیل شد. از دیگر آثار اوست: قطعات هجوآمیز خاطرات کنت‌نشین هکات[۹] (۱۹۴۶) و دو اثر با درون‌مایۀ تاریخ اجتماعی با عناوین به‌سوی ایستگاه فنلاند[۱۰] (۱۹۴۰)، دربارۀ ایدئولوژی انقلابی، و زمین‌لرزۀ امریکایی[۱۱] (۱۹۵۸) که دربارۀ دوران رکود اقتصادی است. ویراست کتاب دوستش، اف اسکات فیتس‌جرالد[۱۲]، را با نام فتور[۱۳] (۱۹۵۶)، که پس از مرگ نویسنده چاپ شد، برعهده داشت. در کشتار میهن‌پرستانه[۱۴] (۱۹۶۲) به بررسی ادبیات جنگ‌های داخلی می‌پردازد.