فنلون، فرانسوا (۱۶۵۱ـ۱۷۱۵)
فِنِلون، فرانسوا (۱۶۵۱ـ۱۷۱۵)(Fénelon, François)
فرانسوا فِنِلون François Fénelon | |
---|---|
زادروز |
1651م |
درگذشت | 1715م |
ملیت | فرانسوی |
تحصیلات و محل تحصیل | مدرسۀ الهیات «سنسولیپس» پاریس |
شغل و تخصص اصلی | سراسقف و نویسنده |
آثار | رساله در وجود خدا (1718)؛ شکل و شیوههای حکومت |
گروه مقاله | ادیان و فرقههای غیراسلام |
سراسقف[۱] و نویسندۀ فرانسوی. در ۱۶۸۹ لوئی چهاردهم او را به تربیت نوهاش دوک بورگونی گمارد، سپس سراسقف کامبره[۲] و درگیر مناقشه بر سر مشرب تسلیم و ترک نفس[۳] شد. او در «شاتو دوفنلون» واقع در پریگور بهدنیا آمد و در مدرسۀ الهیات «سنسولیپس[۴]» پاریس تحصیل کرد. در ۱۶۷۵ به کسوت روحانی درآمد و در ۱۶۷۸ به مدیریت «نوول کاتولیک[۵]» منصوب شد که بنیادی بود در پاریس برای زنانی که از مذهب پروتستان[۶] به مذهب کاتولیک میپیوستند. پس از الغای فرمان نانت[۷] در ۱۶۸۵، با هیئت مُبلّغی به نزد پروتستانهای پواتو[۸] و سنتونژ[۹] رفت. در ۱۶۹۴ به صومعه «سن والری[۱۰]» فرستاده شد. در بحث مسلک تسلیم و ترک نفس، جانب مادام گیون[۱۱] را گرفت که دوبار بهاتهام طرفداری از آرای افراطی مولینوس[۱۲] به زندان افتاده بود. فنلون تا جاییکه حمله به گیون جنبۀ شخصی داشت از او دفاع کرد و بههمین سبب درگیر مجادلهای طولانی و خصومتآمیز با بوسوئه شد که پیش از آن دوستانهترین رابطه را با او داشت. بوسوئه[۱۳] کتاب آموزش حالات دعا[۱۴] را منتشر کرد و فنلون به آرمان مادام گیون گرایید و در توضیح گفتههای قدیسان دربارۀ زندگی درونی[۱۵] (۱۶۹۷) از عقاید او دفاع کرد. کتاب او بهخلاف توافق دو روحانی و گویا بدون اطلاع نویسنده منتشر شد و بین آنان جدایی دائمی انداخت. پس از تأخیری که در طی آن مجادله بالاتر گرفت، پاپ با فشار لوئی چهاردهم در ۱۶۹۹ گفتههای قدیسان[۱۶] را محکوم کرد و فنلون، بنا بر نظر اعلامشدۀ خود دربارۀ حجیت پاپ، تصمیم او را محترمانه پذیرفت. پاپ اینوسان/اینوکنتیوس[۱۷] قضیه را در این جمله خلاصه کرد: «گناه فنلون عشق بیش از اندازه به خداست و گناه بوسوئه بیمحبتی بیش از حد به همنوعش». شاه به فنلون فرمان گوشهگیری در کامبره داد و او واپسین سالهای زندگیاش را به ارشاد مذهبی در حوزۀ اسقفیاش گذراند. آخرین مناقشۀ او با یانسنیها بود که سخت با آنان مخالفت میورزید. رساله در وجود خدا[۱۸] (۱۷۱۸)؛ شکل و شیوههای حکومت[۱۹] (در طرفداری از محدودیت اختیارات شاه) و ارشاد وجدان شاه[۲۰] (۱۷۱۱)؛ نامه به فرهنگستان[۲۱] (۱۷۱۶)؛ گفتوگوهایی دربارۀ سخنوری[۲۲] (۱۶۹۰)، حکایات (۱۶۹۹)؛ گفتوگوی مردگان[۲۳] (۱۶۹۹) وسرگذشت تلماک[۲۴] (۱۶۹۹، ترجمۀ فارسی، ۱۳۰۴ و ۱۳۰۹ق) از دیگر آثار برجستۀ اوست. اثر اخیر داستانی آموزشی بهشیوۀ گفتوگوست که فنلون آن را برای شاگرد شاهزادهاش نوشت و آمیزهای از تعالیم اخلاقی و دروسی دربارۀ اساطیر و اعصار یونانی است. همچنین هجوی سیاسی در مورد لوئی چهاردهم دارد که از انتشار آن سخت بهخشم آمد.
- ↑ archbishop
- ↑ Cambrai
- ↑ quietism
- ↑ St Sulpice
- ↑ Nouvelles Catholiques
- ↑ protestantism
- ↑ edict of Nantes
- ↑ Poitou
- ↑ Saintonge
- ↑ St Valery
- ↑ Madam Guyon
- ↑ Molinos
- ↑ Bossuet
- ↑ Instruction sur les Etats d’Oraison
- ↑ Explication des Maximes des Saints sur la vie interieure
- ↑ Maximes des Saints
- ↑ Innocent
- ↑ Traité de l’existence de Dieu
- ↑ Plans de gouvernement
- ↑ Direction pour le conscience d’un roi
- ↑ Lettre a l’Academie
- ↑ Dialogues sur l’eloquence
- ↑ Dialogue des morts
- ↑ Aventures de Telemaque