گلد، تامس (۱۹۲۰)
گُلْد، تامْس (۱۹۲۰)(Gold, Thomas)
اخترشناس و فیزیک‌دان امریکایی زادۀ اتریش. در ۱۹۴۸، با همکاری فرد هویل[۱] و هرمان باندی[۲]، نظریۀ حالت پایای[۳] پیدایش عالم را صورت‌بندی کرد. در وین[۴] زاده شد و در کیمبریج درس خواند. در ۱۹۵۶، به ایالات متحد امریکا مهاجرت کرد و در ۱۹۵۸، در دانشگاه هاروارد و از ۱۹۵۹، در دانشگاه کورنل[۵] استاد اخترشناسی بود و در مقام مشاور به خدمت ناسا درآمد. در نظریۀ حالت پایا، عالم در حال انبساط درنظر گرفته می‌شود و در آن، چگالی ماده ثابت می‌ماند، زیرا با دورشدن کهکشان‌ها از یکدیگر، مادۀ جدید نیز پیوسته با آهنگی کُند و غیرقابل تشخیص تولید می‌شود. معنی ضمنی چنین امری این است که همۀ کهکشان‌ها هم‌سن نیستند و دورشدن آن‌ها نیز، آهنگ یکنواختی دارد. با کشف تابش زمینۀ کیهانی[۶] در دهۀ ۱۹۶۰، بیشتر کیهان‌شناسان با حمایت از الگوی مِهبانگ[۷]، فرضیۀ حالت پایا را کنار گذاشتند.