گوییدی، میکل آنجلو (۱۸۸۶ـ۱۹۴۶)
گوئیدی، میکِل‌آنجلو (۱۸۸۶ـ۱۹۴۶)(Guidi, Michelangelo)
خاورشناس ایتالیایی. پس از آموختن زبان‌های قبطی، سانسکریت، فارسی و عربی، در ۱۹۲۲ با سِمت استاد زبان و ادبیات عربی در دانشگاه رم به‌کار پرداخت. در ۱۹۲۶ـ۱۹۲۹ استاد زبان و ادبیات عربی در دانشگاه نوین مصر بود. پس از چندی به مطالعه در دین اسلام پرداخت. تا آخرین روز زندگی خود مشغول نوشتن تاریخ و فرهنگ عرب بود (فلورانس، ۱۹۵۱). در دایرة‌المعارف ایتالیا و دایرة‌المعارف اسلام مقالات زیادی دربارۀ ادبیات عرب، قرآن و قبطی‌ها، فرقه‌های اسلامی و مذهب مانوی دارد. از آثارش: زیدیه و شرح معتزله از قرآن (رم، ۱۹۲۵)؛ اسلام و مانویت (رم، ۱۹۲۷) که تحقیق و ترجمۀ کتاب الرد علی‌الزندیق اللعین ابن مقفع از قاسم بن ابراهیم است؛ تحول جدید اسلام (۱۹۲۸)؛ خاورشناسی و تاریخ فرهنگ، شامل چهار سخنرانی در انجمن جغرافیایی شاهی لندن (۱۹۳۲)؛ کارهای کنفرانس خاورشناسان (لیدن، ۱۹۳۲)؛ تاریخ دین اسلام (تورینو، ۱۹۳۶)؛ سهم ایرانیان در تمدن اسلامی (۱۹۳۵)؛ فرهنگ مصری (در کتاب مصر جدید) و بررسی دربارۀ اسحاق کندی (۱۹۴۰).