سوسیالیسم صنفی

سوسیالیسم صنفی (guild socialism)

جنبشی در اوایل قرن ۲۰ در بریتانیا با هدف سازماندهی و نظارت بر فعالیت صنعتی در کشورها از طریق حاکمیت دموکراتیک اصناف کارگران. این جنبش، که از آیین کاتولیک ملهَم و در تضاد با ماتریالیسم بود، می‌کوشید از تضعیف معنویت در تمدن جدید جلوگیری کند. مجمع ملی اصناف در ۱۹۱۵ پایه‌گذاری شد و در اوج فعالیت جنبش، بیش از بیست صنف عضو آن بودند. این مجمع در ۱۹۲۵ منحل شد. سوسیالیسم صنفی نوع بریتانیایی سندیکالیسم بود. این جنبش در ۱۹۰۶ به رهبری جِی اِی هابسون آغاز شد تا نظام صنفی قرون وسطا را با طرحی نوین احیا کند. اتحادیه‌های کارگری در قالب اصناف سازماندهی شدند تا ادارۀ صنایع مربوط به خود را پس از ملی‌‌شدن به‌عهده گیرند. در ۱۹۱۵ مجمع ملی اصناف شکل گرفت و بسیاری از اتحادیه‌های کارگری در آن عضو شدند. در ۱۹۲۰ شورای ملی اصناف به‌وجود آمد و صنف ساختمان‌سازان را تشکیل داد و اجرای طرحی بلندپروازانه برای ساختمان‌سازی را به آن محول کرد. با شکست‌خوردنِ این طرح، فعالیت مجمع نیز متوقف و در ۱۹۲۵ منحل شد. سوسیالیست‌های صنفی بر آن بودند که ارزش را جامعه به‌طور کلی پدید می‌آورد، نه تولیدکنندگان و کارفرمایانِ منفرد. آنان اقتصاددانان نظام سرمایه‌داری را متهم می‌کردند که از مال‌اندوزی دفاع می‌کنند بی‌آن‌که به مسئولیت و مقتضیات بهره‌گیری از مال و ثروت برای خدمت‌رسانی به جامعه توجهی داشته باشند.

 

---