هارپی
هارْپی (Harpy)
(در یونانی، به معنای رباینده) در اساطیر یونان باستان، روح بادها؛ در افسانه‌های بعدی، نظیر داستان آرگونات‌‌ها[۱]، هیولایی مؤنث با چهره‌ای هولناک و رنگ‌پریده از فرط گرسنگی و بدن کرکس. هارپی‌ها معمولاً با دنیای مردگان مرتبط بودند و برطبق باورهای مردم، کسانی را می‌ربودند که هیچ اثری از آنان نبود، و خود ابزار شکنجه‌ای بودند که خدایان به کار می‌بردند. در حادثه‌ای دختران پاندارئوس[۲] را ربودند و به منزلۀ خدمتکار به الهگان انتقام (فوری‌ها)[۳]، تقدیم کردند؛ زیرا پاندارئوس با دادن سگ طلایی خدایان به تانتالوس[۴] بدنام، فرزند زئوس، موجبات ناخرسندی آن‌ها را فراهم کرده بود. تانتالوس از وجود چنین هدیه‌ای اظهار بی‌اطلاعی کرد. این واقعه روی مقبرۀ هارپی[۵] از کسانتوسِ[۶] لوکیا[۷]، ترسیم شده است و هم‌اکنون در موزۀ بریتانیا[۸]، در لندن نگهداری می‌شود. اگرچه تعداد هارپی‌ها هرگز ذکر نشده است، با این حال از بعضی از آن‌ها نام برده‌اند. به روایت هومر، پودارگه[۹] اسب‌های آشیل[۱۰] پهلوان یونانی، را به‌دنیا آورد. بعدها هِزیود[۱۱] شاعر از آیلو[۱۲] و اُکوپته[۱۳] در مقام دختران تائوماس[۱۴] نام برده است. اما هیچ‌یک از این دو شاعر هارپی‌ها را موجودات نفرت‌انگیزی ندانسته‌اند. در زمانِ ویرژیل[۱۵]، شاعر رومی، هارپی‌ها مخلوقات هیولامانندی قلمداد می‌شدند؛ او از یکی از آن‌ها با نام کلاینو[۱۶] یاد می‌کند و آن‌ها را در استروفادس[۱۷] جا می‌دهد.