مولر، هرمن جوزف (۱۸۹۰ـ۱۹۶۷)
مولِر، هِرْمَن جوزف (۱۸۹۰ـ۱۹۶۷)(Muller, Hermann Joseph)
| هرمن جوزف مولر Hermann Joseph Muller | |
|---|---|
| زادروز |
نیویورک ۱۸۹۰م |
| درگذشت | ۱۹۶۷م |
| ملیت | امریکایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در کلمبیا |
| شغل و تخصص اصلی | فسیل شناس |
| گروه مقاله | جانورشناسی، زیست شناسی |
| جوایز و افتخارات | جایزه نوبل پزشکی (۱۹۴۶) |
فسیل‌شناس امریکایی. جایزه نوبل پزشکی ۱۹۴۶ به او اعطا شد. سبب آن بود که مولر در ۱۹۲۶ کشف کرد که تابش‌دهی اشعۀ ایکس[۱] ممکن است منجر به جهش[۲] شود. این موضوع نشان داد که جهش‌ها چیزی جز تغییرات شیمیایی نیستند. مولر با استفادۀ غیرضروری از اشعۀ ایکس برای تشخیص بیماری‌ها مخالفت می‌کرد و برای حصول اطمینان در زمینۀ محافظت صحیح از افرادی که مرتباً در معرض اشعۀ ایکس قرار می‌گرفتند، اجرای مجموعه‌ای از قوانین و مقررات ایمنی را لازم و ضروری می‌دانست. با آزمایش بمب‌های هسته‌ای نیز مخالف بود. در نیویورک زاده شد و در کلمبیا درس خواند. در ۱۹۲۰، به دانشگاه تکزاس، در آستین[۳]، پیوست و بعدها استاد جانورشناسی[۴] آن‌جا شد. محدودیت‌های اعمال‌شده برای بیان عقاید سوسیالیستی‌اش او را وادار به ترک آمریکا کرد (۱۹۳۲). از ۱۹۳۳، در انستیتوی ژنتیک[۵]، در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، کار می‌کرد. هنگامی‌که نظریۀ اشتباه تروفیم لیسنکو[۶] مبنی‌بر تأثیر عوامل جسمانی و شرایط محیطی بر وراثت، بر تحقیقات بیولوژیکی اتحاد جماهیر شوروی مسلط شد، مولر صراحتاً به انتقاد از «لیسنکوئیسم[۷]» پرداخت و در ۱۹۳۷ مجبور به ترک شوروی شد. پس از شرکت در جنگ داخلی اسپانیا، در انستیتوی ژنتیک حیوانات[۸] ادینبورگ[۹] کار می‌کرد. در ۱۹۴۰، به امریکا بازگشت و در ۱۹۴۵، استاد دانشگاه ایندیانا شد. در ۱۹۱۹، دریافت سرعت جهش[۱۰] بر‌اثر گرما افزایش می‌یابد. همچنین، دریافت گرما همیشه بر هر دو کروموزوم[۱۱] در یک جفت کروموزوم[۱۲] اثر نمی‌گذارد و در مجموع به این نتیجه رسید که جهش‌ها، تغیراتی در سطح زیرمولکولی[۱۳] و تراز مولکولی[۱۴]اند. پس از آن با اشعۀ ایکس[۱۵] آزمایش‌هایی برای تحریک جهش صورت داد و در ۱۹۲۶، روش خود را به اثبات رساند. این تحقیقات او را قانع کردند که تقریباً همۀ جهش‌ها مضرّند. در دورۀ طبیعی تکامل، کسانی که دچار جهش‌های مضرّ می‌شوند، می‌میرند و آن‌هایی‌که دچار جهش‌های مفیدند باقی می‌مانند، ولی مولر عقیده داشت که سرعت جهش به‌قدری زیاد است که احتمال دارد تعداد افراد ناقص در کل گونه بیشتر از آن شوند که گونه باقی بماند.