هنگ کنگ
هُنْگْ‌کُنْگ (Hong Kong)
| هنگ کنگ | |
|---|---|
| نام فارسی | هنگ کنگ |
| نام لاتین | Hong Kong |
| کشور | چین |
| موقعیت | جنوب شرقی چین |
| مرکز | ویکتوریا (هنگ کنگ سیتی) |
| شهرهای مهم | کاولون و تسوین وان |
| جمعیت | ۶,۹۴۰,۴۳۲ (۲۰۰۶) |
| مساحت(کیلومتر مربع) | ۱۰۷۰ |
| تولیدات و صنایع مهم | منسوجات، پوشاک، کالاهای الکترونیک، ساعت های مچی و رومیزی، دوربین، و محصولات پلاستیکی و صنعت گردشگری |
منطقۀ اداری ویژه در جنوب شرقی چین مرکب از جزیرۀ هنگ‌کنگ، شبه‌جزیرۀ کاولون[۱] و سرزمین‌های نو، و جزایر کوچک فراوانی ازجمله لانتائو[۲] که بزرگ‌ترین آن‌هاست. وسعت آن ۱۰۷۰ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۶,۹۴۰,۴۳۲ نفر است (۲۰۰۶) که ۵۷ درصد آنان چینی هنک‌کنگی، و بیشترشان از اعقاب پناهندگان چینی به این جزیره‌اند. ساختمان‌های اصلی آن در ویکتوریا[۳] (هنگ‌کنگ سیتی) قرار دارد و کاولون و تسوئن وان[۴] (در سرزمین‌های نو) از دیگر شهرها و شهرک‌های آن است. هنگ‌کنگ پیشتر مستعمرۀ انگلستان بود، و در ژوئیۀ ۱۹۹۷ کنترل آن به چین سپرده شد. هنگ‌کنگ، به‌عنوان جزیره یا برون‌بومی از استان گوانگ‌دونگ[۵] چین، دارای یکی از عالی‌ترین بندرگاه‌های طبیعی جهان است. جزیرۀ هنگ‌کنگ از طریق راه‌آهن زیردریایی و لنج‌های مسافربر با کاولون مرتبط است. صادرات اصلی آن عبارت‌اند از منسوجات، پوشاک، کالاهای الکترونیک، ساعت‌های مچی و رومیزی، دوربین، و محصولات پلاستیکی. صنعت گردشگری آن نیز حایز اهمیت است. بخش بزرگی از صادرات و واردات مناطق جنوبی چین در هنگ‌کنگ تخلیه و بارگیری می‌شود. زبان آن انگلیسی و چینی، و مذاهب رایج در آن آیین کنفوسیوس، آیین بودا، و آیین دائو است و اقلیت‌هایی از مسلمانان و مسیحیان نیز در آن حضور دارند. هنگ‌کنگ یک منطقۀ ویژۀ اداری[۶] در دل چین است که عالی‌ترین مقام اجرایی آن از ۱۹۹۷ برعهدۀ تونگ چی - هوئا[۷] بوده است. هنگ‌کنگ تا ۱۹۹۷ در اجارۀ انگلستان بود و در این سال، به‌موجب موافقتنامۀ «یک کشور، دو نظام»، حاکمیت کامل آن به چین سپرده شد، و در مقابل چین تضمین داد که آزادی اجتماعی و اقتصادی هنگ‌کنگ و سبک زندگی سرمایه‌داری آن را دست‌کم برای پنج سال حفظ کند. هنگ‌کنگ قوانین، پول رسمی، بودجه، و نظام مالیاتی خاص خود را دارد؛ موقعیتش را به‌عنوان بندری آزاد حفظ کرده است، و اجازه دارد که جداگانه دربارۀ قراردادهای تجاری بین‌المللی مذاکره کند.