تصویرگرایی (ادبیات)

تصویرگرایی (ادبیات)(Imagism)

(یا: ایماژیسم) نهضتی در شعر شاعران امریکایی و انگلیسی، که از ویژگی‌های اشعارشان زبان عینی و صنایع ادبی، موضوع‌های جدید، آزادی از قید وزن، و خودداری از به‌کارگیری مضامین رمانتیک یا رمزی است. تصویرگرایی جانشین مکتب نمادگرایی فرانسه شد. اصول اعتقادی آن را ازرا پاوند با توجه به آرای شاعرانی نظیر هیلدا دولیتِل (اچ. دی)، ریچارد آلدینْگتون، اف اس فلینْت، و دیدگاه‌های انتقادی تی ای هیوم، در ۱۹۱۳ عرضه داشت. تصویرگرایان اشعاری موجز، با صراحتی آشکار می‌سرودند که در آن‌ها یک تصویر بصری دقیق کلیت بیان شاعرانه را تشکیل می‌داد. پاوند در ۱۹۱۴ به ورتیسیسم گرایید و اِیمی لوئِل رهبری معنوی جنبش را عهده‌دار شد. از دیگر شاعران تصویرگرا جان گولد فلِچِر و هَریِت مونرو بودند. این جنبش بر اشعار کنراد اِیکن، ماریان مور، وَلِس استیوِنز، دی اچ لارِنس و تی اس الیوت تأثیر بخشید. چهار گلچین (تصویرگرایان، ۱۹۱۴، شاعران تصویرگرا، ۱۹۱۷، ۱۹۱۶، ۱۹۱۷)، و مجلات شعر (از ۱۹۱۲) و خودبین (از ۱۹۱۴)، به‌ترتیب در امریکا و انگلستان به نشر شعر تصویرگرایان پرداختند. اصول مکتب تصویرگرایی را که در مجلۀ شعر بیان شده، می‌توان به اختصار چنین برشمرد: استفاده از زبان گفتار و زبان تصویر، آزادی به‌کارگیری وزن‌های نو و گزینش مضامین گوناگون، آفرینش اشعار محکم، جدی و روشن، تمرکز به‌منزلۀ جوهر اصلی شعر، و برخورد مستقیم با اشیای عینی و ذهنی.

 

---