ایریان جایا

ایریان جایا (Irian Jaya)
بخش غربی جزیرۀ گینۀ ‌نو، با ۴۲۰هزار کیلومتر مربع مساحت و ۱,۷۹۴,۰۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۵). جایاپورا مرکز آن است. صنایع اصلی آن عبارت‌اند از تولید روغن نخل، کوپرا، ذرت، بادام‌زمینی، فلفل، ماهی تُن، استخراج مس، طلا، نفت، زغال‌سنگ، و فسفات. ایریان جایا منطقه‌ای کوهستانی و پوشیده از درخت است و کوه پگونونگان مائوکه را در خود جا داده، که ارتفاع آن در قلۀ جایا ۵,۰۲۹ متر است. جمعیت این بخش از ملانزیاییها (ساکنان بومی گینۀ نوی غربی)، پاپوایی‌ها، نگریتوها و اروپاییان تشکیل شده است. ایریان جایا در ۱۸۲۸ با نام گینۀ نوی غربی بخشی از کمپانی هند شرقی هلند شد و بعدها ایریان بارات نام گرفت. پس از استقلال اندونزی در ۱۹۴۹، هلند ایریان جایا را حفظ کرد، اما پس از اعلام استقلال آن در ۱۹۶۱، که هیچ کشوری آن را به رسمیت نشناخت، در ۱۹۶۲ تحت ادارۀ سازمان ملل متحد قرار گرفت. ایریان جایا در ۱۹۶۳ به اندونزی واگذار شد. برطبق توافق با سازمان ملل متحد، برای تعیین سرنوشت ایریان بارات در ۱۹۶۹ همه‌پرسی برگزار شد؛ براساس این همه‌پرسی ایریان بارات به‌منزلۀ بخشی از اندونزی باقی ماند و استان ایریان جایا تأسیس شد. در مه ۱۹۹۸، مسئولان اندونزی دو قبیلۀ جدید با نام‌های واهوداته و آئوکه‌داته را در ایریان جایا کشف کردند؛ این دو قبیله، با استفاده از زبان اشاره با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند.

 

---