ماریتن، ژاک (۱۸۸۲ـ۱۹۷۳)
ماریتَن، ژاک (۱۸۸۲ـ۱۹۷۳)(Maritain, Jacques)
فیلسـوف فرانسوی پیرو توماس آکویناس قدیس[۱] و از بنیانگذاران مکتب نوتوماس‌گرایی. در پاریس متولد شد و در دانشگاه‌های سوربون[۲] و هایدلبرگ[۳] درس خواند؛ در سوربون تحت تأثیر هانری برگسون[۴] قرار گرفت. ماریتن، در رویکرد به مسائل فلسفی، داده‌های حاصل از انسان‌شناسی، جامعه‌شناسی و روان‌شناسی را مدّ نظر قرار می‌داد. عمیق‌ترین و ماندگارترین دستاوردهایش در زمینه‌های شناخت‌شناسی[۵] و فلسفۀ سیاسی[۶] بود. در شناخت‌شناسی به بررسی مراتب مختلفِ شناخت و روابط متقابل آن‌ها پرداخت. در نوشته‌هایش بر این نکته تأکید کرده است که واقعیت را به شیوه‌های گوناگون، مثلاً از راه علم، فلسفه، هنر، یا عرفان، می‌توان شناخت و هریک از این شیوه‌ها نقش متفاوت و مشخّصی در دانش آدمی ایفا می‌کند. به نظر ماریتن بودن، یعنی عمل‌کردن؛ هنگامی که بشریت خیر مشترکی را دنبال کند، همکاری همواره امکان‌پذیر است. او، علاوه بر تحقیقات مفصّل در مورد فلسفۀ آکویناس، مطالب فراوانی نیز در حوزۀ زیبا‌شناسی نوشت. افزون بر۶۰ کتاب تألیف کرد که برخی از آن‌ها بدین قرارند: هنر و مکتب اصحاب مدرسه[۷] (۱۹۲۰)، مراتب شناخت[۸] (۱۹۳۲)، هنر و شاعری[۹] (۱۹۳۵)، وجود و موجود[۱۰] (۱۹۴۷) و فلسفۀ اخلاقی[۱۱]. «مرکز ژاک ماریتن»، که در ۱۹۵۸ در دانشگاه نتردام[۱۲] تأسیس شد، از پژوهش و مطالعه دربارۀ اندیشه‌های ماریتن حمایت می‌کند.