بایر، یوهان (۱۸۳۵ـ۱۹۱۷)
بایِر، یوهان (۱۸۳۵ـ۱۹۱۷)(Baeyer, Johann)
| یوهان بایِر Johann Baeyer | |
|---|---|
| زادروز |
برلین ۱۸۳۵ م |
| درگذشت | ۱۹۱۷ م |
| ملیت | آلمانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در برلین و هایدلبرگ |
| شغل و تخصص اصلی | متخصص شیمی آلی |
| گروه مقاله | اخترشناسی |
| جوایز و افتخارات | کشف محصول متراکم رزین‌شکلی از فنول و فرمالدئید (متانال)، کشف فلوئورسین، کشف اسید باربیتوریک، برنده جایزه نوبل شیمی |
متخصص آلمانی شیمی آلی. در ۱۸۸۰، رنگینۀ نیل را سنتز کرد. در ۱۸۶۳، اسید باربیتوریک[۱] را کشف کرد که مادۀ اصلیِ دسته بزرگی از داروهایِ خواب‌آور شد. در ۱۸۸۸، اولین سنتز ترپنی را صورت داد. در ۱۹۰۵، به‌سبب تحقیقاتش در زمینۀ رنگینه‌های آلی و ترکیبات هیدروآروماتیک نوبل شیمی گرفت. در برلین زاده شد. در آن‌جا و هایدلبرگ[۲] درس خواند. در ۱۸۷۲، در دانشگاه استراسبورگ و سه سال بعد، در مونیخ استاد شیمی شد و تا پایان دورۀ کار دانشگاهی‌اش آن‌جا ماند. در ۱۸۷۱، فلوئورسین را کشف کرد. همچنین، محصول متراکم رزین‌شکلی از فنول و فرمالدئید (متانال)[۳] به‌‌دست آورد که بعدها لئوبِکِلاند از آن اولین پلاستیکِ گرماسخت، با نام باکلیت[۴] را ساخت. تحقیقاتش در زمینۀ ترکیبات حلقوی و پلی‌استیلن‌های بسیار ناپایدار، توجه‌اش را به تأثیر زوایای بین پیوندهای کربن ـ کربن در پایداری ترکیبات آلی جلب کرد. او نتیجه گرفت هر قدر پیوندی از زاویه چهاروجهی ایده‌آل بیشتر انحراف داشته باشد، ناپایدارتر خواهد بود. این دریافت به نظریۀ کشیدگی بایر[۵] معروف است و شرح می‌دهد چرا حلقه‌هایی با پنج یا شش اتم بسیار معمول‌تر، فراوان‌تر، و پایدارتر از ترکیبات حلقوی با اتم‌های بیشتر یا کم‌تر‌ند.