پایس، خوزه آنتونیو (۱۷۹۰ـ۱۸۷۳)

پائِس، خوزه آنتونیو (۱۷۹۰ـ۱۸۷۳)(Paez, Jose Antonio)

نظامی و رهبر سیاسی، و اولین رئیس‌جمهور ونزوئلا (۱۸۳۰)، و رئیس‌جمهور و دیکتاتور (۱۸۳۱ـ۱۸۴۶؛ ۱۸۶۱ـ۱۸۶۳). کارگری بی‌سواد در مزرعه و رهبر یانروهای (گاوچرانان) دشت‌های اورینوکو بود، و آنان را به دفاع از آرمان‌های ملی‌گرایانه کشاند. هنگامی که سیمون بولیوار به‌دنبال تحقق آرمان کلمبیای بزرگ (مرکب از کلمبیا، اکوادور، و ونزوئلا) بود، پائس لزوم ونزوئلای مستقل را مطرح کرد، که در ۱۸۳۰ به آن دست یافت. از آن سال تا ۱۸۴۸ گاهی با انتخاب نمایندگان، بر این کشور جدید‌التأسیس حکومت کرد و از بزرگ‌ترین زمین‌داران این کشور شد. با چندین شورش روبه‌رو شد که جدی‌ترین آن از ۱۸۳۵ تا ۱۸۳۶ بود، و در بحران اقتصادی دهۀ ۱۸۴۰، بر مخالفت‌ها افزوده شد. در ۱۸۴۸ بر ضد حکومت انتخابی خود شورش کرد، اما شکست‌ خورد و در ۱۸۵۰ از کشور اخراج شد. پس از انقلاب ۱۸۵۸ به ونزوئلا بازگشت، اما ادامۀ بی‌ثباتی تا سال بعد او را بار دیگر وادار به ترک کشور کرد.