کامرلینگ اونس، هایکه (۱۸۵۳ـ۱۹۲۶)
کامرْلینْگ اونِس، هایْکِه (۱۸۵۳ـ۱۹۲۶)(Kamerlingh Onnes, Heike)
| هایْکِه کامرْلینْگ اونِس Heike Kamerlingh Onnes | |
|---|---|
| زادروز |
1853م |
| درگذشت | 1926م |
| ملیت | هلندی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در گرونینگن و دانشگاه هایدلبرگ |
| شغل و تخصص اصلی | فیزیک‌دان |
| گروه مقاله | فیزیک و مکانیک |
| جوایز و افتخارات | جایزۀ نوبل فیزیک (1913) |
فیزیک‌دان هلندی. تحقیقاتش عمدتاً در زمینۀ فیزیک دماهای کم بود. به‌سبب کشف پدیدۀ اَبَررسانندگی[۱] (رسانندگی الکتریکی فوق‌العاده زیاد در دماهای بسیار کم) در ۱۹۱۱، به جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۱۳ دست یافت. در گرونینگن[۲] زاده شد. در آن‌جا و دانشگاه هایدلبرگ[۳] درس خواند. از ۱۸۸۲ تا ۱۹۲۴، در دانشگاه لیدن[۴] استاد فیزیک تجربی بود. در ۱۸۹۴، آزمایشگاه‌های زمزایی[۵] را در لیدن بنیاد گذاشت و با این کار، لیدن مرکز جهانی فیزیک دماهای کم شد. در ۱۹۰۸، با استفاده از روش سرمایش پیاپی گازها، که دانشمند اسکاتلندی جیمز دوئِر[۶] آن را مطرح کرده بود، موفق شد هلیوم را به مایع تبدیل کند و در ۱۹۱۰، توانست دمای هلیوم مایع را تا ۰.۸ کلوین (۲۷۲.۴- درجۀ سانتی‌گراد) کاهش دهد. در ۱۹۰۲، لرد کلوین[۷] این اصل موضوع را مطرح کرده بود که وقتی دما به صفر مطلق نزدیک می‌شود، مقاومت الکتریکی افزایش می‌یابد. کامرلینگ اونِس در ۱۹۱۱ به این نتیجه رسید که عکس نظر کلوین صحیح است. او این پدیده را اَبَررسانندگی نامید. همچنین، اثر دمای پایین را بر رسانندگی جیوه، نیکل، و آلیاژ منگنز ـ آهن بررسی کرد و به این نتیجه رسید که برقراری میدان مغناطیسی، حتی در دماهای کم، منجربه حذف ابررسانندگی می‌شود.