کارادیچ، ووک استفانوویچ (۱۷۸۷ـ۱۸۶۴)
کارادیچ، ووک استِفانوویچ (۱۷۸۷ـ۱۸۶۴)(Karadzic, Vuk Stefanovic)
پایه‌گذار زبان ادبی صربی[۱] جدید. در قیام صرب‌ها علیه ترک‌ها (۱۸۰۴ـ۱۸۱۳) شرکت داشت و سپس به وین[۲] پناهنده شد. در ۱۸۱۴ کتاب ترانه‌های محلی و نیز دستورزبان صربی را منتشر کرد. در ۱۸۱۸ اثر بزرگش، لغت‌نامۀ صربی، را به‌چاپ رسانید. در سال‌های بعد نیز به گسترش مجموعۀ ترانه‌های محلی، امثال و قصه‌های عامیانه‌اش ادامه داد و در لغت‌نامه‌اش تجدیدنظر کرد. اصلاحات ووک با مخالفت بسیار، به‌ویژه کلیسای ارتُدوکس صرب روبه‌رو شد که وی را عامل حکومت اتریش و کلیسای کاتولیک قلمداد می‌کرد. شیوۀ املایی‌اش نیز، که ابداع الفبای سریلی[۳] جدیدی بود، خوشایند رقیبانش نبود. برای زبان صربی، الفبای صوتی را رواج داد. سرانجام، در ۱۸۶۸ نظام املایی ووک در صربستان رسمیت یافت. ووک توجه نویسندگان را به زبان و سبک شعر شفاهی به‌منزلۀ سرمشق اصلی آنان معطوف داشت. نخستین مورخ مکتب جدید صرب نیز بود و نوشته‌های تاریخی و قوم‌نگاشتی‌اش منبع ارزشمندی برای معارف این دوره است.