کلبس، ادوین (۱۸۳۴ـ۱۹۱۳)
کِلِبْس، اِدْوین (۱۸۳۴ـ۱۹۱۳)(Klebs, Edwin)
آسیب‌شناس[۱] و باکتری‌شناس[۲] آلمانی. به پیشرفت و تکامل فرضیۀ باکتریایی عفونت کمک کرد. همچنین، برای اولین‌بار باسیل حصبه[۳] (۱۸۸۱) و باسیل دیفتری[۴] (۱۸۸۳) را مشاهده کرد. کلبس در چندین دانشگاه اروپا و امریکا استاد آسیب‌شناسی بود. در کونیگسبرگ[۵]، واقع در پروس غربی[۶]، کالینینگراد[۷] فعلی در روسیه، زاده شد. در زادگاهش، و نیز در وورتسبورگ[۸] و برلین درس خواند و در ۱۸۵۶، در برلین دانشنامۀ دکترای پزشکی گرفت. در ۱۸۶۱، دستیار رودولف ویرشو[۹]ی آسیب‌شناس شد. در ۱۸۷۱، تحقیقاتش در زمینۀ آسیب‌شناسی عفونت در زخم‌ها به کشف باکتری‌ها منجر شد. سپس، نوعی صافی ابداع کرد که باکتری‌ها از آن عبور نمی‌کردند. بدین‌ترتیب، برای نخستین‌بار باکتری‌ها را با صاف‌کردن جدا کرد. تلقیح[۱۰] سیفیلیس به میمون‌ها (۱۸۷۳) و ایجاد سل گاوی (۱۸۷۳) هم از آزمایش‌های او به‌شمار می‌روند.