لا فونتن، ژان دو (۱۶۲۱ـ۱۶۹۵)
لا فونْتِن، ژان دو (۱۶۲۱ـ۱۶۹۵)(La Fontaine, Jean de)
شاعر فرانسوی. در شاتوـ‌تیِری[۱]، شامپانی[۲]، زاده شد و از ۱۶۵۶ عمدتاً در پاریس زندگی کرد و با نمایش‌نامه‌نویسانی چون مولیر[۳] و راسین[۴]، و نیز بوالو[۵]، شاعر، مراوده داشت. برخی از آثارش عبارت‌اند از قصه‌ها و داستان‌های کوتاه منظوم[۶] (۱۶۶۵ـ۱۶۷۴)، که مجموعه‌ای از داستان‌های طنزآمیز و مضحک به نظم است، و حکایت‌های برگزیدۀ منظوم (۱۶۶۸ـ۱۶۹۴)، که شهرت جهانی دارد. موضوع قصه‌های خود را از نویسندگانی همچون بوکاتچو[۷]، آریوستو[۸]، و ماکیاولی[۹] گرفته است، در صورتی که در فابل‌هایش از منابع گوناگون، ازجمله ازوپ[۱۰]، فایدروس[۱۱] (فِدِر)، بابریوس[۱۲]، و نویسندگان قدیم دیگر و نیز از مؤلفان قرن ۱۶، مانند رابله[۱۳] و مارو[۱۴] استفاده کرده است. عشق‌های پسیشه و کوپیدون[۱۵] (۱۶۶۹) نیز از آثار اوست. لا فونتن تحت نفوذ چند تن از حامیان خود در پاریس بود، ازجمله پرنس کُنده[۱۶]، مادام دو لافایت[۱۷]، و مادام دو لا سابلیر[۱۸]، زنی قدرتمند و باهوش که لا فونتن را دعوت کرد تا در خانه‌اش منزل کند. لافونتن در آن‌جا بیست سال کار کرد و زندگی راحتی داشت که تا هنگام تغییر مذهب او، درست اندکی پیش از مرگش ادامه یافت. پنج کتاب قصه و دوازده فابل از لا فونتن به‌جا مانده است. فابل‌ها را، که از اشتباهات قصه‌ها به‌دور است، عموماً شاهکار او می‌دانند. در آن‌ها تنوع سبک با جدی بودن هدف درآمیخته و علاقۀ کودکان، دانشجویان، و پژوهشگران را جلب کرده است.