لاکای، نیکلا لویی دو (۱۷۶۲ـ۱۷۱۳)
لاکای، نیْکُلا لوئی دو (۱۷۶۲ـ۱۷۱۳)(Lacaille, Nicolas Louis de)
اخترشناس فرانسوی. از ۱۷۵۰ تا ۱۷۵۴، موقعیت‌های نزدیک به ۱۰هزار ستارۀ نیمکرۀ جنوبی آسمان را تعیین کرد. همچنین، چند تحقیق زمین‌پیمایشی[۱] انجام داد و برای نخستین‌بار کمان نصف‌النهاری نیمکرۀ جنوبی را اندازه گرفت. در رومینی[۲]، نزدیک رنس[۳]، زاده شد. در پاریس الهیات خواند. رصدهای اخترشناسی‌اش را از ۱۷۳۷ آغاز کرد و در دو طرح آکادمی علوم[۴]، در ۱۷۳۸ و ۱۷۳۹، شرکت جست. در ۲۶سالگی استاد ریاضی کولژ مازارن[۵] (انستیتو فرانسۀ[۶] کنونی) در پاریس شد. چندی بعد، مسئولیت رصدخانه‌ای را به او سپردند. به‌رغم کمبود تجهیزات در دماغۀ امید نیکِ[۷] افریقای جنوبی، شمار زیادی از ستاره‌های قدر[۸] هفتم را، که با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شوند، در فهرستی گرد آورد. چهارده صورت فلکی جدید را ترسیم و نام‌گذاری کرد و برای این منظور، رسم سنتی اسطوره‌شناختی را کنار گذاشت و درعوض نام‌های مربوط به تجهیزات علمی و اخترشناسی معاصرش را برگزید. رصدهای هم‌زمان او در دماغه و ژوزف دو لالاند[۹] در برلین، خط مبنایی طویل‌تر از شعاع زمین فراهم آورد و موجب اندازه‌گیری دقیق اختلاف منظر قمری[۱۰] و درنتیجه، فاصلۀ ماه از زمین شد. فهرست‌نامۀ ستارگان (۱۷۶۳)، اثری شامل همۀ یافته‌های او از نیمکرۀ جنوبی است، که حدود ۱۰هزار ستاره[۱۱]، و شماری از خوشه‌های ستاره‌ای[۱۲] و سحابی[۱۳]های درخشان را دربر می‌گیرد.