لکلانشه، ژرژ (۱۸۳۹ـ۱۸۸۲)
لِکْلانْشِه، ژُرْژ (۱۸۳۹ـ۱۸۸۲)(Leclanché, Georges)
مهندس فرانسوی. در ۱۸۶۶، پیل الکتریکی اولیه‌ای اختراع کرد که امروز آن را پیل لکلانشه[۱] می‌نامند و هنوز هم اساس کار بسیاری از پیل‌ها و باتری‌های خشک است. پیل لکلانشه متشکل از یک میلۀ کُربنی (آنُد[۲]) است که در مخلوط پودری کربن[۳] و دی‌اُکسید منگنز[۴] در ظرف متخلخلی فروبرده شده است. این ظرف متخلخل در ظرف دیگر محتوی الکترولیتی از محلول آمونیوم کلرید[۵] قرار دارد. کاتد[۶] این پیل از جنس روی است و در ظرف الکترولیت قرار دارد. در حالی‌که پیل جریان پیوسته‌ای تولید می‌کند، مخلوط کربُنی در نقش واقطبنده[۷] از تشکیل حباب‌های هیدروژن روی آند و افزایش مقاومت جلوگیری می‌کند. در باتری‌های خشک، الکترولیت را به‌صورت خمیری از نشاسته می‌سازند. لکلانشه در پاریس زاده شد. در ۱۸۶۷، از شغل مهندسی راه‌آهن کناره‌گیری کرد تا همۀ وقتش را صرف اصلاح و بهبود طراحی پیل کند. در ۱۸۶۸، موفق شد مؤسسۀ خدمات تلگراف بلژیک[۸] را به پذیرش این طرح وا دارد و به این ترتیب، پیل لکلانشه برای مواردی که نیاز به تأمین برق ادواری داشت، سریعاً کاربرد همگانی یافت.