روزه بزرگ

روزۀ بزرگ (Lent)
(یا: لنت) در مسیحیت، ایام روزۀ پیش از عید فصح/قیام که از چهارشنبۀ خاکستر (به مناسبت این‌که در این ایام مؤمنان بر پیشانی خود خاکستر می‌نهند؛ روز بعد از سه‌شنبۀ اعتراف) تا ۴۰ روز ـ به استثنای یکشنبه‌ها ـ ادامه می‌یابد. فصح به مناسبت مرگ و قیام پس از مرگ عیسای مسیح و اهمیت آن‌ها برای مسیحیان بزرگ‌ترین عید مسیحی است و از روزۀ بزرگ تا روز عروج و یکشنبۀ سفید به درازا می‌کشد. فصح ایام تأمل و توبه و یادآور ۴۰ روزی است که می‌گویند عیسی پیش از آغاز دعوت آشکارش در بیابان به روزه گذراند. به نقل از انجیل‌ها در این ایام که عیسی در فکر یافتن بهترین طریقۀ ادای رسالتش بود شیطان کوشید تا او را وسوسه کند؛ که شرح کامل آن در انجیل لوقا (باب ۴: ۱ـ۱۳) آمده است. در قدیم از خوردن گوشت و ماهی در ایام روزۀ بزرگ پرهیز می‌شد. گوشت مایۀ لذت و تجمل به‌شمار می‌رفت و بیشتر در زمان توبه و تدارک عید فصح از آن پرهیز می‌کردند. امروزه دستوری خاص در مورد روزه وجود ندارد و هر مسیحی خود می‌تواند دربارۀ آنچه می‌خورد یا نباید بخورد تصمیم بگیرد. هنوز هم مسیحیانی که بر این باورند که عیسی خود را بر روی صلیب فدای آنان کرد، در ایام روزۀ بزرگ روزه می‌گیرند و از خوردن گوشت خودداری می‌کنند. برخی نیز با نخوردن خوراکی‌هایی خوشمزه مانند شکلات، کیک و شیرینی، می‌کوشند اعتقاد خود را به روزۀ بزرگ نشان دهند و آغازی تازه را بنا نهند. ایام روزۀ بزرگ برای مسیحیان یادآور رنج‌هایی است که عیسی در راه رستگاری بشر تحمل کرد. در این ایام پارچۀ معمولاً سبزِ روی مذبح کلیسا را با پارچه‌ای ارغوانی عوض می‌کنند که رنگ آن نماد تدارک و توبه است.

 

---