ورنر، مانفرد (۱۹۳۴ـ۱۹۹۴)
وُرْنِر، مانْفِرد (۱۹۳۴ـ۱۹۹۴)(Worner, Manfred)
سیاستمدار آلمانی و دبیرکل ناتو (۱۹۸۸ـ۱۹۹۴). در ۱۹۶۵ از طرف اتحادیۀ دموکرات مسیحی[۱]، که جزو حزب‌های راست میانه‌رو بود، به نمایندگی بوندستاگ[۲] (مجلس) آلمان غربی برگزیده شد. کارشناس امور استراتژیک، وزیر دفاع آلمان غربی (۱۹۸۲ـ۱۹۸۸)، و پشتیبان همکاری‌های نظامی نزدیک‌تر با اروپاییان بود. هلموت کهل[۳]، صدراعظم آلمان، در ۱۹۸۲ او را به سِمت وزارت دفاع منصوب کرد و وظیفۀ دشوار نظارت بر استقرار موشک‌های اتمی یا دارای کلاهک هسته‌ای امریکاییِ کروز[۴] و پرشینگ ۲[۵] در خاک آلمان را در دهۀ ۱۹۸۰ به او سپرد که با مخالفت جنبش رو به رشد هواخواهان صلح در آلمان رو‌به‌رو شد. ورنر برای جبران کاهش میزان موالید در کشور، مدت خدمت نظام‌وظیفه را از ۱۵ به ۱۸ ماه افزایش داد. در ۱۹۸۸ در دورۀ تغییرات سریع در روابط شرق و غرب و آغاز فروپاشی کمونیسم در اروپای مرکزی و شرقی، به جای پیتر کارینگتون[۶]، سیاستمدار بریتانیایی، دبیرکل ناتو شد. در دورۀ دبیرکلیِ او در ۱۹۹۰ موافقت‌نامه‌ای برای کاهش بیشتر نیروهای غیراتمی شوروی و ناتو، مستقر در اروپا، به امضا رسید و در ۱۹۹۱ ناتو ناچار شد خود را با شرایط پس از تجزیۀ شوروی و انحلال پیمان ورشو[۷] تطبیق دهد. شورای همکاری آتلانتیک شمالی[۸] با حضور جمهوری‌های سابق شوروی تشکیل و در ۱۹۹۴ برنامۀ مشارکت برای صلح[۹] آغاز شد و همۀ اعضای پیشین پیمان ورشو به عقد موافقت‌نامۀ همکاری نظامی دعوت شدند.