ماندزو، جاکومو (۱۹۰۸ـ۱۹۹۱)
مانْدْزو، جاکومو (۱۹۰۸ـ۱۹۹۱)(Manzu, Giacomo)
مجسمه‌ساز ایتالیایی. اگرچه چپ‌گرا بود، و به خدا اعتقاد نداشت، سفارش‌های دینی بسیاری اجرا کرد، همچون دروازۀ مرگ[۱] (۱۹۶۴) برای کلیسای سان پیِترو[۲] در رم، و سردیس پاپ ژان بیست و سوم[۳] (۱۹۶۳). در پیکره‌هایی که اغلب از مفرغ[۴] می‌ساخت، ایمان او به شأن ذاتی شکل انسانی مشهود است.
ماندزو در برگامو[۵]، لومباردی[۶]، به‌دنیا آمد. نجاری و مطلاکاری را فراگرفت، و مجسمه‌سازی را کمابیش نزد خود آموخت. در میلان در دهۀ ۱۹۳۰، با روشنفکران پیشتاز ضد فاشیست[۷] ارتباط پیدا کرد، ولی خود هرگز مدرنیست نشد. هنرمندانی همچون اوگوست رودَن[۸]، ادگار دگا[۹] و آریستید مایول[۱۰]، مجسمه‌سازان فرانسوی، را بیش از هنرمندان دیگر می‌ستود. در ۱۹۳۸، نخستین تندیس از مجموعۀ مکرر «کاردینال»ها را ساخت که فرم آن‌ها رفته‌رفته ساده‌تر می‌شد. در دوران پیری، به نقاشی گرایید و گه‌گاه به طراحی صحنه پرداخت، ازجمله برای اُدیپوس شاه[۱۱] اثر ایگور استراوینسکی[۱۲].