مارا، راتو کامیسسه (۱۹۲۰ـ۲۰۰۴)
مارا، راتو کامیسِسِه (۱۹۲۰ـ۲۰۰۴)(Mara, Ratu Kamisese)
سیاستمدار اهل فیجی، از ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۲ نخست‌وزیر و از ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۰ رئیس‌جمهور آن کشور. در ۱۹۶۰، حزب میانه‌رو ملی‌گرایی را با نام حزب اتفاق[۱] بنیاد گذاشت. در ۱۹۶۵، در مقام رهبر این حزب، ریاست هیئت نمایندگی فیجی در کنفرانس قانون اساسی در لندن را برعهده داشت. درنتیجۀ این کنفرانس فیجی در ۱۹۷۰، در چارچوب کشورهای مشترک‌المنافع بریتانیا، به استقلال دست یافت و مارا به نخست‌وزیری رسید و از ۱۹۷۷ وزارت امور خارجه را نیز برعهده گرفت. وی تا برگزاری انتخابات سراسری آوریل ۱۹۸۷ بر سر کار باقی ماند، اما در این انتخابات حزب چندنژادی کارگر فیجی[۲] به رهبری تیموسی باوادرا[۳] به پیروزی رسید. مارا در دسامبر ۱۹۸۷، درپی کودتایی به رهبری سرلشگر سیتیونی رابوکا[۴]، به قدرت بازگشت و به ایجاد تغییرات مناقشه برانگیزی در قانون اساسی فیجی دست زد که هدف از آن واردکردن جماعت بومیان فیجی به عرصۀ قدرت بود. نیز، در اجرای برنامه‌ای بلندپروازانه برای تأمین رشد اقتصادی کوشید. در انتخابات سراسری ۱۹۹۲، از نخست‌وزیری کناره گرفت و به معاونت ریاست جمهوری رسید. در ژانویۀ ۱۹۹۴، شورای عالی بزرگان[۵]، درپی مرگ سِر پِنایا گانیلائو[۶]، او را به ریاست جمهوری تعیین کرد. مارا از ۱۹۹۷، براساس قانون اساسی جدید و غیرنژادی، ریاست کشور را در دست داشت تا این‌که پس از کودتای جورج اسپایت[۷] در سووا، پایتخت جزایر فیجی، در مه سال ۲۰۰۰ مردم دست به قیام زدند. دولت برکنار شد، نظامیان قدرت را به‌دست گرفتند، مارا از ریاست جمهوری استعفا داد، و کومودور فرانک باینی‌ماراما[۸]، رئیس نیروهای مسلح فیجی، رهبری کشور را به‌دست گرفت. باینی‌ماراما حکومت نظامی برقرار کرد و قانون اساسی دموکراتیک ۱۹۹۷ را کنار گذاشت. مارا فرزند خانواده‌ای اشرافی بود و در فیجی، نیوزیلند، دانشگاه آکسفورد، و مدرسۀ اقتصاد لندن[۹] تحصیل کرد. در ۱۹۵۰، به تشکیلات اداری حکومت مستعمراتی وارد شد. در ۱۹۵۳، به عضویت شورای قانون‌گذاری فیجی (که بعدها به مجلس نمایندگان تغییر نام داد) و در ۱۹۵۹، به عضویت شورای اجرایی درآمد.