مردوخ
مَردوخ (Marduk)
(یا: بعل مردوخ؛ مروداخ) در اساطیر آشور[۱] و بابِل[۲]، خدا[۳]ی دو سر آفتاب، خالق زمین و انسان‌ها و رابط آنان با پدرش، اِئا[۴]، خدای آب و حکمت. پدر نابو[۵] (نبو[۶]ی کتاب مقدس) بود. در مقام خدای جنگ، مقدس شمرده می‌شد، فرمان‌های سرنوشت را در دست داشت و در جن‌گیری او را احضار می‌کردند. افسانۀ بابلی آفرینش با سرودی در ستایش او و القاب افتخارآمیزش پایان می‌یافت. پیروزی او بر تیامات[۷]، الهۀ[۸] شوراب ازلی و عالم جدید پس از آن، و ازدواجش با زارپانیتوم[۹]/سارپانیتو[۱۰] را در سال نو بابلی در اعتدال بهاری[۱۱] جشن می‌گرفتند؛ او را با سیّارۀ مشتری[۱۲] و همسرش را با زهره[۱۳] همانند می‌دانستند. مردوخ در آغاز خدای روشنایی بامدادان و آفتاب بهار بود و در حدود ۱۷۵۰پ‌م در دوران حکومت حمورابی[۱۴]، که پس از متحدساختن سرزمین‌های سفلا و علیای درۀ فرات[۱۵] بابل را پایتخت خود قرار داد، از عظمت و قدرت برخوردار شد. مردوخ، در مقام بعل[۱۶] بابل، واجد همۀ صفات خدایی انلیل[۱۷] شد که فرمانروای بارگاه آسمان و خدای طوفان، هوا و زمین بود.