مناش، ژان پیر دو (۱۹۰۲ـ۱۹۷۳)
مِناش، ژان پیِر دو (۱۹۰۲ـ۱۹۷۳)(Menasce, Jean Pierre de)
| ژان پیر دو مناش Jean Pierre de Menasce | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۰۲م |
| درگذشت | ۱۹۷۳م |
| ملیت | فرانسوی |
| تحصیلات و محل تحصیل | لیسانس فلسفه و علوم سیاسی و اقتصاد از آکسفورد |
| شغل و تخصص اصلی | خاورشناس |
| شغل و تخصص های دیگر | کشیش |
| آثار | دینکرت (پاریس، ۱۹۵۸)؛مجموعه کتیبه های ایرانی (۱۹۵۷) |
| گروه مقاله | ادیان و فرقه های غیراسلام، خاورشناسی |
خاورشناس فرانسوی. در خانواده‌ای یهودی به‌دنیا آمد. در ۲۲سالگی به آیین مسیح درآمد. درس‌های مقدماتی را در مدرسۀ فرانسوی اسکندریه به‌پایان رساند. در پاریس لیسانس فلسفه و در آکسفورد لیسانس فلسفه و علوم سیاسی و اقتصاد گرفت. در ۱۹۳۰ به فرقۀ دومینیکیان مسیحی وارد و در ۱۹۳۵ کشیش این فرقه شد. در ۱۹۳۸ـ۱۹۴۸ استاد تاریخ ادیان در دانشگاه فرایبورگ سوئیس بود و در ۱۹۴۹ـ۱۹۷۰ با وابستگی به مدرسۀ مطالعات عالی پاریس، تاریخ مذاهب در ایران قدیم را تدریس کرد. در ۱۹۵۱ـ۱۹۵۲ عضو موقتی پژوهشگاه مطالعات پیشرفتۀ دانشگاه پرینستون امریکا بود. اولین مقالۀ او دربارۀ ایران، در ۱۹۳۸ در نشریۀ مدرسۀ مطالعات شرقی لندن به‌چاپ رسید. ثابت کرد که در حدود ۵۸۰م، اوستای مکتوب موجود بوده است. اصل پهلوی بعضی از اصطلاحات حقوقی را در مجموعۀ حقوقی ایشوبخت یافت و در ۱۹۶۴ آن‌ها را در مقاله‌ای به‌چاپ رساند. از آثارش: آتش و بنیادهای خیریه در قانون ساسانی؛ شکندگومانیگ ویچار که به فرانسه ترجمه و چاپ شده است (فرایبورگ، ۱۹۴۵)، چاپ و ترجمۀ دینکرت (پاریس، ۱۹۵۸)؛ مجموعۀ کتیبه‌های ایرانی (۱۹۵۷).