مندس ـ فرانس، پیر (۱۹۰۷ـ۱۹۸۲)
مِندِس‌ـ‌فرانس، پیِر (۱۹۰۷ـ۱۹۸۲)(Mendes-France, Pierre)
سیاستمدار میانه‌روِ متمایل به چپ فرانسوی. در دورۀ نخست‌وزیری او، ژوئیۀ ۱۹۵۴ تا فوریۀ ۱۹۵۵، اقدام‌های زیر صورت گرفت: مذاکرات مربوط به خروج از هندوچین[۱] در اوت ۱۹۵۴ به نتیجه رسید؛ به تونس[۲]، که کشور تحت‌الحمایۀ فرانسه بود، خودمختاری سیاسی اعطا شد؛ و مجموعۀ مهمی از اصلاحات اقتصادی به اجرا درآمد، ازجمله بُعد منطقه‌ای بخشیدن به برنامه‌ریزی اقتصادی و برقراری مالیات بر ارزش افزوده. این سیاست‌های بحث‌انگیز، همراه با پیشینۀ یهودی مندس ـ فرانس، او را آماج حملات راست افراطی قرار داد (تجربه‌ای مشابه تجربۀ لئون بلوم[۳] در دهۀ ۱۹۳۰). مندس عضو رادیکال و با سابقۀ پارلمان فرانسه بود (۱۹۳۲ـ۱۹۴۰و ۱۹۴۵ـ۱۹۵۸). در نیروی هوایی فرانسۀ آزاد[۴] خدمت کرد (۱۹۴۲ـ۱۹۴۳). سپس وزیر دارایی دولت موقت دوگل شد (مه ۱۹۴۴ـ مه ۱۹۴۵). در ۱۹۵۸ با بازگشت دوگل[۵] به قدرت مخالفت کرد و در برابر قانون اساسی جمهوری جدید او ایستاد. مندس از بنیادگذاران حزب سوسیالیست متحد[۶]، از گروه‌های چپ نو، در ۱۹۶۰ بود و برای مدت بسیار کوتاهی در صحنۀ سیاسی ظاهر شد و آن هنگامی بود که در جریان رویدادهای مه ۱۹۶۸ در گردهمایی بزرگ دانشجویان و کارگران اعتصابی در ورزشگاه شارلتی[۷] سخنرانی کرد. در دهۀ ۱۹۵۰ مندس‌ـ‌فرانس کوشید با استفاده از رادیو و مطبوعات، پشتیبانی افکار عمومی و رهبران حزب‌ها را به‌منظور نوسازی اقتصاد فرانسه و نهادهای جمهوری آن به‌دست آورد و بر بی‌ثباتی دولت فائق آید. اما یک بار در جمهوری چهارم، فقط هفت ماه و هفت روز، نخست‌وزیر بود.