منومینی

مِنومینی (Menominee)

(در زبان آلگونکوئین به‌‌معنی «گردآورندگان برنج وحشی») قومی از سرخ‌پوستان امریکا، با جمعیتی نزدیک به ۳,۵۰۰ ‌نفر (۱۹۹۰) در حفاظت‌گاهی به مساحت ۲۷۵هزار ایکر (تقریباً معادل ۱۱۱هزار هکتار) در ویسکانسین زندگی می‌کنند. منومینی‌ها از معدود قبایل سرخ‌پوست امریکایی هستند که امروز هنوز در قسمتی از زمین‌های نیاکان خود به‌‌سر می‌برند. زبان آن‌ها، که تقریباً خاموش شده است، به خانوادۀ زبانی آلگونکوئین تعلق دارد. منومینی‌ها ابتدا در روستاهایی با خانه‌های گنبدی‌شکل بر حاشیۀ رودخانۀ منومینی در فاصلۀ ویسکانسین و میشیگان زندگی می‌کردند. هرچند به کشت ذرت، کدو، لوبیا، و تنباکو اشتغال داشتند و به شکار و صید ماهی نیز می‌پرداختند، اما بخش عمدۀ معیشت‌شان از طریق گردآوری برنج وحشی با استفاده از بَلَم‌هایی تأمین می‌شد که از پوست درخت غان ساخته شده بود. آن‌ها در طایفه‌های متعددی به‌‌سر می‌بردند که در دو گروه بزرگ قبیله‌ای یا نیمگانی دسته‌بندی می‌شدند. بخش عمدۀ فرهنگ سنتی آن‌ها از‌میان رفته است، اگرچه هنوز تعداد زیادی از آن‌ها به زبان منومینی سخن می‌گویند. اکثریت منومینی‌ها از مسیحیت کلیسای کاتولیک تبعیت می‌کنند اما تعداد زیادی از آن‌ها از پیروان «مذهب رقص طبل» یا «کلیسای بومی امریکا» هستند که در مناسک خود از پیوتهای مخدر استفاده می‌کنند. نخستین تماس منومینی‌ها با اروپاییان در ۱۶۳۴ از طریق مبلغ فرانسوی ژان نیکوله صورت پذیرفت. پس از این تماس، آن‌ها به‌سرعت وارد تجارت خز شدند و در ۱۷۰۰ این تجارت چنان در اقتصادشان غالب شد که شیوۀ زندگی‌شان را به‌کلی دگرگون کرد. بدین‌ترتیب، سرزمین آنان گسترش یافت و نظام روستایی و طایفه‌ای‌شان، بر اثر تقسیم قبایل به دسته‌های سیار برای شکار و به‌‌دست‌آوردن خز، فروپاشید.

 

---