نقاشی فراطبیعی
نقاشی فَراطبیعی (metaphysical painting)
شیوه‌ای ایتالیایی در نقاشی که جورجو دِ کریکو[۱] و کارلو کارّا[۲] در ۱۹۱۷ پدید آوردند. سعی آن بر ایجاد احساسی از رمز و راز، با استفاده از تصویرپردازی رؤیاگونه بود. اغلب انسان‌هایی همچون مدل‌های خیاطی و اشیا، در زمینه‌های غیرعادی و ناآشنا به‌نمایش درمی‌آمدند. نقاشیِ فراطبیعی که واکنشی دربرابر کوبیسم[۳] و فتوریسم[۴] بود، به‌ویژه با استفاده‌اش از اشیای آشنای روزمره در ترکیب‌های نامعقول، راهگشای سوررئالیسم[۵] شد. اگرچه این شیوه چندان نپایید و در اوایل دهۀ ۱۹۲۰ ازبین رفت، تأثیر بسیاری برجا گذاشت. مشخصات بارز شیوۀ فراطبیعی را از اوایل ۱۹۱۳ در آثار دِ کریکو می‌توان دید؛ ولی این سبک در ۱۹۱۷، پس از ملاقات دِ کریکو و کارّا در بیمارستانی نظامی در فِرّارا[۶]، چنین عنوانی یافت. نقاشی‌های جورجو موراندی[۷] (۱۸۹۰ـ۱۹۶۴) و مجلۀ والوری پلاستیچی/ ارزش‌های تجسمی[۸] (منتشرشده از ۱۹۱۸ تا ۱۹۲۱) نیز به این سبک منتسب بودند.