نیروی شبه نظامی
نیروی شِبه‌نِظامی (militia)
گروهی از سربازان غیرنظامی، که معمولاً آموزش نظامی می‌بینند و در مواقع اضطراری فراخوانده می‌شوند و متفاوت از سربازان حرفه‌ای‌اند. در سوئیس، نیروی دفاع ملی از شبه‌نظامیان تشکیل می‌شود، و هر مردی که توانایی بدنی داشته باشد باید در این نیرو خدمت کند. در انگلستان ارتش سرزمینی[۱] و در ایالات متحد امریکا گارد ملی[۲] جای نیروهای شبه‌نظامی داوطلب اولیه را گرفته‌اند. در انگلستان در قرن ۹م، شاه آلفرد[۳] نخستین نیروی شبه‌نظامی موسوم به فیرد[۴] را تأسیس کرد که هر مرد آزادی موظف بود در آن خدمت کند. پس از غلبۀ نورمن‌ها نوعی سربازگیری فئودالی برقرار شد که در چارچوب آن زمین‌داران می‌بایست افراد لازم را در اختیار گذارند. همین امر سبب شد پادشاهان انگلستان برای مبارزه با قدرت رو‌به رشد بارون‌ها از روش سربازگیری عمومی بیشتر استفاده کنند. در قرن ۱۶، به‌سبب وجود تهدیداتی چون آرمادای اسپانیا[۵]، برنامه‌هایی که برای دفاع داخلی طرح می‌شد هرچه بیشتر به شبه‌نظامیان متّکی بود. پس از بازگشت چارلز دوم به سلطنت، نیروی شبه‌نظامی انگلستان به فراموشی سپرده شد، اما بار دیگر در ۱۷۵۷ سامان یافت و طی جنگ‌های فرانسه برای دفاع داخلی به‌کار گرفته شد. در قرن ۱۹ فعالیت‌های این نیرو با شرکت در جنگ شبه‌جزیره[۶]، جنگ کریمه[۷]، و جنگ افریقای جنوبی گسترش یافت و در ۱۸۵۲، شکل داوطلبانه یافت، و در ۱۹۰۸ با نیروی مسلح مردمی و نیروهای ویژۀ ذخیره ادغام و مکمل ارتش منظم قلمداد شد و موجودیت خود را به‌مثابۀ نیرویی جداگانه از‌دست داد. گارد ملی ایالات متحد برای خدمت در خارج و همچنین برای امدادرسانی در حوادث ناگوار داخلی آموزش دیده و مسلح شده است. در ۱۹۸۹، دست‌کم ۲۴ ایالت آن کشور دارای نیروهای شبه‌نظامی داوطلب بی‌دستمزد بودند که همگی به نیروهای دفاع ایالتی شهرت داشتند و تخصص‌شان سرکوب بی‌نظمی‌های داخلی، مبارزه با تروریست‌ها و خرابکاران و، در صورت بروز اختلاف علنی در داخل، تصرف مراکز کلیدی بود. در ایران نیز پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیرویی شبه نظامی تحت عنوان بسیج تشکیل شد ← بسیج_سپاه_پاسداران_انقلاب_اسلامی