جنبش مدرن
جنبش مدرن (Modern Movement)
مهمترین جنبش معماری در قرن ۲۰ که از نوآوریهای فنی معماری صنعتی[۱] قرن ۱۹ سر برآورد، و در سبک بینالمللی[۲] دهههای ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ متبلور شد، و از آن زمان در قالب روندهای ناحیهای مختلف، همچون بروتالیسم[۳]، تکامل یافت. «صداقت با مصالح» و «فُرم تابع کارکرد»، دو شعار اصلی جنبش مدرن است؛ هرچند هیچ یک از این شعارها، مؤید حوزههای وسیعی از معماری معاصر نیست، که با نسبتها، مقیاسهای انسانی، و توجه به جزئیات سروکار دارد. جنبش مدرن، پس از جنگ جهانی دوم، زمانی که سیام[۴] نظریههای آن را اشاعه داد، با تأثیر در طرحریزی و بازسازی شهرهای اروپایی، شتاب بیشتری یافت. شاید بتوان کارهای لوکوربوزیه[۵] را بهترین نمونههای معرف اصول اساسی جنبش مدرن دانست. از دیگر مدرنیستهای برجسته، آدولف لوس[۶]، پتر بِرنس[۷]، والتر گروپیوس[۸]، و میس وان در روهه[۹] درخور ذکرند.