مومبرت، آلفرد (۱۸۷۲ـ۱۹۴۲)
مومْبِرت، آلفرِد (۱۸۷۲ـ۱۹۴۲)(Mombert, Alfred)
شاعر و منتقد آلمانی، زادۀ کارلسروهه[۱]. اشعار غنایی زیادی سرود که بیشتر حال و هوای نمادگرایانه داشتند. اشعار اولیه‌اش در سبک کهن در مجموعۀ روز و شب[۲] (۱۸۹۴) منتشر شد؛ اشعار بعدی‌اش که تجربی‌تر بودند، عبارت‌اند از مرد پرشور[۳] (۱۸۹۶)، شکوفۀ هرج و مرج[۴] (۱۹۰۵)، قهرمان زمین[۵] (۱۹۱۹) و اَتیر[۶] (۱۹۲۵). مومبرت در ۱۹۱۹ داستانی تمثیلی در قالب اسطوره دربارۀ جنگ بزرگ نوشت؛ ابزار مناسبی که پیش از آن در سه‌گانه‌اش با نام نمایش‌نامه‌های سمفونیک[۷] (۱۹۰۷ـ۱۹۱۱) به‌کار بسته بود و شخصیت اصلی آن، «آئون[۸]»، نمادی از نوع بشر بود. اِسفیرای ارشد[۹] (۱۹۳۶) آخرین اثر وی پیش از درگیری‌اش با نازی‌ها بود. اردوگاه کار اجباری، که وی را به آن‌جا فرستادند، مرگ مومبرت را پیش انداخت، اما طی چندماه زندگی‌اش پس از آزادی، بخش دوم اسفیرا را نوشت که از تجربه‌های وی مایه می‌گرفت. این اثر پس از مرگش منتشر شد. بهترین گزیدۀ آثار وی از نظر خودش می‌گسار بهشتی[۱۰] (۱۹۵۱) بود. تحصیلاتش را در رشتۀ حقوق به‌پایان برد.