مورکیسون، رودریک ایمپی (۱۷۹۲ـ ۱۸۷۱)
مورکیسون، رودریک ایمْپی (۱۷۹۲ـ ۱۸۷۱)(Murchison, Roderick Impey)
زمین‌شناس اسکاتلندی. بانی نام‌گذاری دورۀ سیلورین[۱] بود و در کتابش، سامانۀ سیلورین[۲] (۱۸۳۹)، به این موضوع پرداخت. با حضور در هیئتِ اعزامی به روسیه (۱۸۴۰ـ۱۸۴۵)، سیســــتم جهانی دیگری با نام پرمین[۳] را شناسایی کرد که نام آن از ناحیۀ پِرم[۴] گرفته شده است. در ۱۸۴۶، لقب سِر و در ۱۸۶۶، لقب بارون گرفت. در راسشایر[۵] زاده شد. در ۱۵سالگی به ارتش پیوست و در جنگ شبه‌جزیره[۶] شرکت کرد. اغلب با زمین‌شناسانی همچون آدام سدویک[۷] و چارلز لایِل[۸] کار می‌کرد و در اسکاتلند، فرانسه، و کوه‌های آلپ[۹] اکتشافات میدانی فراوانی کرد. در ۱۸۵۵، مدیر سازمان زمین‌شناسی[۱۰] انگلستان شد. سال‌های متمادی نیز ریاست جامعۀ زمین‌شناسی سلطنتی را به‌‌عهده داشت و از کشف و استعمار سرزمین‌های افریقایی حمایت می‌کرد. مورکیسون به نظم جهانیِ رسوب در چینه‌ها، که با فسیل‌ها قابل شناسایی است، بیشتر از عوارض سنگ‌شناختی[۱۱] اعتقاد داشت. فسیل‌ها به‌وضوح تکامل موجودات به‌سمت پیچیده‌ترشدن را نشان می‌دهند. از دید او، سامانۀ سیلورین نشان‌دهندۀ اولین اشکال حیات است. او این سامانه را مبنای مطالعۀ پلمه‌سنگ‌های جنوب ویلز[۱۲] قرار داد و سپس، با همکاری سدویک، وجود سامانۀ دِوُنیَن[۱۳] را در جنوب غربی انگلستان محرز ساخت.