انجمن ملی پیشبرد رنگین پوستان
انجمن ملّی پیشبرد رنگین‌پوستان (NAACP)
(یا اِن‌اِی‌اِی‌سی‌پی) در تاریخ امریکا سازمان حقوق مدنی[۱]. هدف آن محو نابرابری و تبعیض نژادی برای سیاه‌پوستان از راه اعتراضات مسالمت‌آمیز بود. در ۱۹۱۰ تأسیس شد و در ابتدا هدفش ریشه‌کنی رسم لینچ[۲] (مُثله و زجرکش کردن سیاه‌پوستان) بود. برای پایان‌دادن به جداسازی نژادی در مدارس دولتی مبارزه کرد و با تأمین هزینه‌های دعاوی نمونه سرانجام باعث شد که دیوان عالی در قضیۀ «براون علیه انجمن آموزش و پرورش[۳]» (۱۹۵۴) به توقف جداسازی علنی در مدارس دولتی رأی دهد، هرچند منع کامل جداسازی از طریق جنبش حقوق مدنی در دهۀ ۱۹۶۰ محقق شد. در ۱۹۸۷ سازمان حدود ۵۰۰هزار عضو سفیدپوست و سیاه‌پوست داشت. ریاست آن از ۱۹۹۸ بر عهدۀ جولیَن باند[۴]، از رهبران قدیمی حقوق مدنی، است. بنیادگذاران سازمان گروهی از سفیدپوستان لیبرال بودند، شامل ویلیام والینگ[۵]، فعال اصلاحات کارگری، آزوِلد ویلرد[۶]، روزنامه‌نگار، جِین آدامز[۷]، مددکار اجتماعی، جان دیویی[۸]، فیلسوف، و ویلیام دین هاولز[۹]، رمان‌نویس. عمده مسئولان آن نیز سفیدپوست بودند، اما بیشتر اعضایش را سیاه‌پوستان بورژوا[۱۰] تشکیل می‌دادند. در ۱۹۱۰ سازمان با جنبش نیاگارا[۱۱] ادغام شد که دبلیو ای بی دو بووا[۱۲]، آن را در ۱۹۰۵ بنیاد نهاده بود. در جریان جنگ جهانی دوم شمار اعضایش از ۵۰هزار به ۴۰۰هزار نفر افزایش یافت. گروه‌های ستیزه‌جو و سیاه‌پوستان جدایی‌طلب از سازمان به‌دلیل مواضع اعتدالی، تعهد به هم‌آمیزی نژادی و اتکای شدید به حمایت مالی لیبرال‌های سفیدپوست انتقاد کرده‌اند.