نانسن، فریتیوف (۱۸۶۱ـ۱۹۳۰)
نانْسِن، فریتْیوف (۱۸۶۱ـ۱۹۳۰)(Nansen, Fridtjof)
مکتشف و دانشمند نروژی. در ۱۸۹۳، با کشتی فرام[۱] به‌سمت قطب شمال حرکت کرد. این کشتی به‌آرامی با جریان یخ‌ها به‌سمت شمال رانده می‌شد. نانسن و یالمار یوهانسن[۲] (۱۸۶۷ـ۱۹۲۳)، که او را همراهی می‌کرد، پیاده به‌سمت شمال حرکت کردند و به عرض جغرافیایی ۸۶ درجه و ۱۴ دقیقه شمالی رسیدند که بالاترین عرض فتح‌شده بود. پس از جنگ جهانی اول، نمایندۀ عالی‌رتبۀ جامعه ملل[۳] در امور پناهندگان شد. در ۱۹۲۲، به‌سبب کارهای امدادی‌اش پس از جنگ جهانی اول جایزه صلح نوبل گرفت. گذرنامه نانسن[۴]، که برای افراد بدون مرز صادر می‌شود، به نام اوست. در استور ـ فرون[۵] نروژ زاده شد و قبل از آن‌که با کشتی وایکینگ به کشف قطب برود (۱۸۸۲)، در دانشگاه کریستیانا، دانشگاه اسلو[۶]ی فعلی، و در ناپل درس خواند. پس از بازگشت از قطب، سرپرست موزۀ تاریخ طبیعی برگن[۷] شد، اما در ۱۸۸۸، نتوانست از پذیرش دعوت پیوستن به سفری تحقیقاتی برای گذر از گرین‌لند[۸] خودداری کند. در ۱۸۹۷، استاد جانورشناسی[۹] و در ۱۹۰۸، استاد اقیانوس‌شناسی[۱۰] دانشگاه کریستیانا شد. درپی کسب مشاغل دانشگاهی سیاستمدار شد و در مذاکرات صلحی شرکت کرد که منجر‌به جدایی نروژ[۱۱] از سوئد شد. نانسن اولین سفیر نروژ در بریتانیای کبیر بود (۱۹۰۶). پس از جنگ جهانی اول، در بازگرداندن زندانیان جنگ در اروپا نقش داشت. از ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۳، مسئول امداد صلیب سرخ[۱۲] ولگا[۱۳] و جنوب اوکراین در روسیه بود.