دفاع موشکی ملی
دفاع موشکی ملّی (National Missile Defense)
(با اختصار NMD) برنامۀ امریکا به‌منظور ایجاد سیستمی برای دفاع از امریکا دربرابر حملۀ استراتژیکی محدود موشک‌های بالستیکی[۱]. این سیستم گونۀ بسیار تقلیل‌یافته‌ای از «طرح دفاع استراتژیک[۲]» (SDI) است و شامل پرتاب موشک‌های رهگیر از زمین، با استفاده از رادارهای مستقر در زمین و حس‌گرهای مادون قرمز مستقر در فضا برای هدایت موشک‌های رهگیر به سمت موشک‌های دوربرد مهاجم و نابودکردن آن‌هاست. دفاع موشکی ملّی تحت نظارت «سازمان دفاع موشکی بالستیک[۳]» (BMDO) است، که در ۱۹۹۳ تأسیس شد. یکی از اهداف این سیستم نیز حفاظت و دفاع در برابر پرتاب تصادفی یا غیرمجاز موشک‌های بالستیکی استراتژیکی از کشورهای دارای توان هسته‌ای است. روسیه و چین به‌شدت با برنامۀ دفاع موشکی ملی مخالفت می‌کنند. روسیه در پاسخ به اجرای مجدد و مشتاقانۀ این پروژه به‌دست بوش، رئیس‌جمهور امریکا، در ۲۰۰۱ سیستم دفاعی موشکی دیگری را به منزلۀ جانشین پیشنهاد کرد که مبتنی بر همکاری نزدیک میان اروپا، روسیه، و امریکا بود و شامل سیستم هشداردهندۀ اولیه و موشک‌های رهگیرِ مستقر در نزدیکی منابع خطر است. منتقدان متذکر می‌شوند که این سیستم اساساً از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه نیست. فقط هزینۀ یک جایگاه رهگیری و رادارهای آن در حدود ۲۷میلیارد دلار طی بیش از ۲۰ سال برآورد شده است. درحالی‌که این سیستم همچنان دربرابر گسترش اقدامات متقابل، ازجمله تله‌های پیچیده، آسیب‌پذیر و نیز برنامه‌ای پرمخاطره است زیرا حتی دربرابر یک حملۀ اتمی کوچک نیز امنیت کامل را تضمین نمی‌کند. وزارت دفاع امریکا ساخت یک سیستم دفاع موشکی ملی را هدف قرار داده است، که قادر به نابودی ۹۵درصد موشک‌های مهاجم باشد. رژیم اشغالگر قدس با کمک مالی امریکا، گونه‌ای تقلیل‌یافته از این سیستم را با نام «سیستم تسلیحاتی پیکان[۴]» ساخته است، که موشک‌های دشمن را در قسمت‌های فوقانی جوّ (نه در فضا) رهگیری می‌کند و از ۲۰۰۱ آمادۀ عملیات شده است.