انکومو، جاشوا (۱۹۱۷ـ۱۹۹۹)
اِنکومو، جاشوا (۱۹۱۷ـ۱۹۹۹)(Nkomo, Joshua)
| جاشوا انکومو Joshua Nkomo | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۱۷م |
| درگذشت | ۱۹۹۹م |
| ملیت | اهل زیمبابوه |
| تحصیلات و محل تحصیل | افریقای جنوبی |
| شغل و تخصص اصلی | دولتمرد |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
دولتمرد و فعال در اتحادیه‌های کارگری زیمبابوه و معاون رئیس‌جمهور (۱۹۹۰ـ۱۹۹۹). از ۱۹۶۱ در مقام رئیس زاپو[۱] (اتحادیۀ خلق افریقایی زیمبابوه[۲]) از رهبران جنبش ملی‌گرای سیاه‌پوست علیه رژیم سفیدپوست رودزیا[۳] به‌شمار می‌رفت. از ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۲ و نیز از ۱۹۸۷ از اعضای کابینۀ رابرت موگابه[۴] بود. اِنکومو پس از تکمیل تحصیلاتش در افریقای جنوبی، کارمند امور رفاهی در راه‌آهن رودزیا و سپس دبیر سازمان‌دهندۀ اتحادیۀ کارگران راه‌آهن افریقایی رودزیا[۵] شد. در ۱۹۵۰ وارد سیاست شد و از ۱۹۵۷ تا ۱۹۵۹ رئیس کنگرۀ ملی افریقا در رودزیای جنوبی بود. در ۱۹۶۱ زاپو را پدید آورد و ریاست آن را برعهده گرفت. به همراه دیگر فعالان سیاسی افریقایی سیاه‌پوست دستگیر شد و از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۴ در بازداشت بود. پس از آزادی، در ۱۹۷۶ با نیروهای خود به رابرت موگابه پیوست و رهبری مشترک جبهۀ میهن‌پرستان[۶] را برعهده گرفت، که با رژیم سفیدپوست حاکم به رهبری ایان اسمیت[۷] مبارزه می‌کرد. اِنکومو در کنفرانس لنکستر هاوس[۸] شرکت داشت، که به استقلال رودزیا با نام جدید «زیمبابوه» انجامید، و از اعضای کابینه و معاون رئیس‌جمهور شد.